تربیت فرزند به سبک شعر

شیوه ی تربیتی بعضی ها!!!

بچه که بودم به من آموختند

فحش نباید بدهی گوسفند

بی ادبی بوده از این خانه دور

حرف رکیکی نزنی بی شعور

بچه ی همسایه به من فحش داد

پند پدر مادرم آمد به یاد

بر دهنش مشت ادب کوفتم

البته با غیظ و غضب کوفتم

شب که پدر قصه ما را شنید

نوبت آموزه دوم رسید

پای مرا بست به یک ریسمان

بر کفل و بر کف پایم زنان

گفت نباید به کسی زور گفت

من چه کنم با توی گردن کلفت

بچه که بودم پدرم یاد داد

عشق بورزم به نبات و جماد

عشق به سوراخ ازن فی المثل

عشق به بوی خوش زیر بغل

عشق به انسان و طبیعت ، گیاه

عشق به ارتش به بسیج و سپاه

عشق به هم نوع ولو دشمنت

عشق به هر کس شده ، حتی زنت

عشق به مفرد به مثنی به جمع

عشق به اینها که رساندم به سمع

تربیتم سیر سعودی گرفت

هیکل من رشد عمودی گرفت

ریش و سبیلی به هم آمیختم

زشت شدم تیغ زدم ریختم

ریختم از صورت خود پشم را

باز عیان کرد پدر خشم را

فرصت اندرز و نصیحت نبود

چاره به جز فحش و فضیحت نبود

گفت:پسر ریش تراشیده ای ؟

نفله مگر دختر ترشیده ای!

کافر حربی شده ای ظاهرا

قرتی و غربی شده ای ظاهرا

بر سر این صورت صافت مباد

مورچه ای می بکند بکس باد

صورت سیرابی و بی ریش تو

عین حرام است و نجس ، دور شو

تا نشدی مومن و اهل ثواب

زیر پل و روی مقوا بخواب

رفتم و ریشم که به زانو رسید

برگشتم نزد پدر رو سپید

دید که تی شرت به تن کرده ام

پارچه ای زرت به تن کرده ام

گفت:مگر پارچه کم داشتی؟

لخت و پتی آمده ای آشتی

این که شمایی پسر بنده نیست

کسوت کفار برازنده نیست

پیرهن و دکمه ی تقوات کو؟

سبحه و انگشتر و اینهات کو؟

هیزم دوزخ شده ای نره خر؟

زود برو پیرهنی نو بخر

مختصری بود ز بسیارها

این همه مشتی ست ز خروارها

منحنی تربیتم رشد کرد

حیثیت و شخصیتم رشد کرد

حاصل این شیوه ارزنده ، من

این من خوش ذوق ولی بد دهن!

طنزپرداز: سعید نوری

مشاعره با حرف آ (دو بیتی های ناب)

آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من       خواستی تا در میان شعله ها آبم کنی
مهدی سهیلی

---

آتش پر از قهر تو می گفت: برو          جذبه ی چشم پر از مهر تو می گفت بایست
بهروز یاسمی

---

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش        این چراغی است کزین خانه به آن خانه برند
حافظ

---

آخر از راه دل و دیده سر آرد بیرون        نیش آن خار که از دست تو در پای من است
فرخی یزدی

---

آخر به اسارت دل حسرت زده خو کرد         شادم که دگر یاد گریز از قفسم نیست
فریدون توللی

---

آخر چه شد که این همه نامهربان شدی         چیزی که خوش نداشتم ای دوست، آن شدی
شعبان کرم دخت

---

آدمیزاد اگر بی ادب است آدم نیست        فرق در بین بنی آدم و حیوان ادب است
فصاحت رازی

---

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است         با دوستان مروت با دشمنان مدارا
حافظ

---

آسمان بوی اجابت می دهد        بس که قندیل دعا آویخته است
عبدالجبار کاکایی

---

آشنای تو به دل غیر تو را ره ندهد         که نسازند به یک خانه دو بیگانه به هم
صغیر اصفهانی

---

آنچه از دریا به دریا می رود      از همان جا کامد، آنجا می رود

مولوی

---

آواره همچو خار هراسان ز باد مست      خاکستر خیال ز دستم عنان گسست

محمد حسن آرش نیا

---

آسمان نگاه خسته ی من خانه ی ابر های بارانزاست

نیستی و نبودنت تنها غصه ی آفتابگردانهاست

حامد ابراهیمی

---

آمدی چشم گشودی و خزانم کردی      اولین شاعر چشمان وزانم کردی

سید اسحاق افضلی

شعر :صورتگر نقاش

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم
وانگه همه بت ها را در پیش تو بگدازم

صد نقش برانگیزم با روح درآمیزم
چون نقش تو را بینم در آتشش اندازم

تو ساقی خماری یا دشمن هشیاری
یا آنکه کنی ویران هر خانه که می سازم

جان ریخته شد بر تو آمیخته شد با تو
چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم

هر خون که ز من روید با خاک تو می گوید
با مهر تو همرنگم با عشق تو هنبازم

در خانه آب و گل بی توست خراب این دل
یا خانه درآ جانا یا خانه بپردازم.

شعر کوچه و بازاری

 فتنه ها

بس که بدیده ام

ز رفیقان دغل 

بی جهت نیست

که از جمع همه

مشکوکم

مطربی کردم

سخت تعجب نکنید

من

هم به وفا

به جفا مشکوکم

ای رفیقی که می خوانی شعرم را

رُِک و بی پرده بگویم 

زتو هم

مشکوکم

******************

شعری از صائب تبریزی :

خطر در آب زیر کاه بیش از بحر میباشد
من از همواری این خلق ناهموار میترسم

ز بس نامردمی از چشم نرم دوستان دیدم
اگر بر گل گذارم پا ز زخم خار میترسم

ز تیر راست رو چشم هدف چندان نمیترسم
که من از گردش گردون کج رفتار میترسم

بلای مرغ زیرک دام زیر خاک میباشد
ز تار سبحه بیش از رشتهٔ زنّار میترسم

بد از نیکان و نیکی از بدان بس دیده‌ام صائب
ز خار بی‌گل افزون از گل بی‌خار میترسم...

شعر عاشقانه

لحظه ای صبر کن 

لحظه‌ای، آخر درنگی، بیش از اینها، صبر کن

من به تو دل داده‌ام، تا جان ندادم، صبر کن

لحظه‌ای با من بمان این عشق را اندیشه کن
درد جان با رفتنت درمان ندارد، صبر کن

می به جامم ریختی، مستم ز بوی موی تو
دیده‌ام با تو ببیند زندگانی، صبر کن

دیگر اینجا رازقی‌ها بوی نفرت می‌دهند
گر بخواهی بوی عشق اینجا شنیدن، صبر کن

دل حدیث توبه‌ی عشق تو را خواند ولی
دم به دم طالبتر از ماهی شود جان، صبر کن

غم ز هجرت دیده گریان تن بلاجان کرده‌است
گر نخواهی غم زدودن لحظه‌ای کم صبر کن

من نگویم تا ابد ماندن به پیش من ولیک
غم فزونی می‌کند گوید همینک صبر کن

عشق را درمان نباشد، جز وصال روی تو
تا در آتش سوختن را بر نکردی، صبر کن

این شکستن را ز من بین و دمی آهسته‌تر
می‌روی روزی ولیکن، اینک اینجا صبر کن