ای خدا ما را در سپیده جان روشن کن و ....

الهی،

 تو نماد بی‌پایان مهربانی هستی.

 در هر نفسی که می‌کشیم،

 در هر زمزمه‌ای که به زبان می‌آوریم، 

در هر قطره بارانی که بر زمین می‌نشیند، 

نشانه‌ای از مهربانی توست. 

تو آفتابی هستی که بر همه می‌تابد،

 بدون توجه به اینکه

 چه کسی در زیر نورش قرار دارد. 

مهربانی‌ات 

همچون بارانی است که بر عادل و ناعادل می‌بارد.

در هر گلی که شکوفا می‌شود،

 در هر صبحی که فرا می‌رسد،

 در هر لبخندی که بر لبان می‌نشیند، 

نشان از بی‌کران بودن محبت توست. 

تو به ما عشق می‌آموزی،

 تو به ما بخشش می‌آموزی، 

تو به ما امید می‌بخشی و در سخت‌ترین شرایط، راهنمای ما هستی.

با هر دعایی که به زبان می‌آوریم، 

با هر قدمی که به سوی خوبی برمی‌داریم، 

مهربانی‌ات را احساس می‌کنیم.

 تو در قلب ما نشسته‌ای، 

مهربان و بخشنده، 

همیشه منتظر که به سویت بازگردیم.

 در اوج بزرگواری‌ات،

 تو ما را می‌پذیری، 

حتی وقتی که از تو دور افتاده‌ایم.

بی‌پایان بودن مهربانی‌ات، 

چون اقیانوسی است که هرگز خشک نمی‌شود.

 در هر لحظه زندگی،

 در هر نفسی که می‌کشیم، 

تو با ما هستی، 

مهربان و رحیم،

 نشان از عظمت و بی‌نهایتی محبت تو.

ای خدا ما را 

در سپیده جان روشن کن

و در شب های تاریک به آغوش بکش

من مشتی از خاکم و....

سر تا پایم را خلاصه کنند

 می شوم "مشتی خاک"

که ممکن بود "خشتی" باشد

 در دیوار یک خانه

یا "سنگی" در دامان یک کوه
یا قدری "سنگ ریزه" در انتهای یک اقیانوس
شاید "خاکی" از گلدان‌
یا حتی "غباری" بر پنجره
اما

 مرا از این میان برگزیدند :

 برای" نهایت" برای" شرافت" برای" انسانیت"

و پروردگارم

 بزرگوارانه اجازه ام داد

 برای : " نفس کشیدن " " دیدن " " شنیدن " " فهمیدن "

و ارزنده ام کرد

 بابت نفسی که در من دمید

من منتخب گشته ام : 

برای" قرب " برای" رجعت " برای" سعادت "

من مشتی از خاکم

 که خدایم اجازه ام داده:

 به" انتخاب " به" تغییر " به" شوریدن " به" محبت "

وای بر من

 اگر قدر ندانم…

وای