پیاده روها بخش جدایی ناپذیر شهرها هستند و باید به عنوان عنصری اساسی در طراحی شهری مردم گرا اولویت بندی شوند.
راه رفتن، دموکراتیک ترین راه برای گشت و گذار است. راه رفتن قدیمیترین شکل حمل و نقل، رایجترین در جهان و رایگان است، و حتی می تواند به شما در سوزاندن کالری کمک کند.
با این وجود، مردم کمتر و کمتر راه می روند. با گستردهتر شدن شهرها، بزرگراهها جای پیادهروها را گرفته و موانعی جدی برای راهرفتنی امن ایجاد کرده اند. پیادهروهای با موزائیکهای شکسته، عرض کم، و وسایل نقلیه ای که به شکل غیرمجاز در آنها پارک کردهاند، شاهدی بر این هستند که راهرفتن توسط دیگر اشکال حمل و نقل که برای افراد و شهر سلامت کمتری را به دنبال دارد، به آرامی درحال خفه شدن می باشد.
ما باید به خیابانهای دوستدار عابر پیاده بازگردیم. افزایش کیفیت پیادهروهای شهری نه تنها عابرین پیاده بیشتری را جذب می کند، بلکه به ایجاد فضاهای مطلوب عمومی، یعنی جایی که افراد بخواهند وقتشان را آنجا بگذرانند، نیز کمک می کند.
با وجودی که شمار چنین فضاهایی رو به کاهش است اما هنوز وجود دارند. پیادهرو های سرزنده را می توان در خیلی از شهرهای برزیل و سراسر جهان، یعنی جاهایی که رهبران شهر، حمل و نقل فعال را در اولویت قرار دادهاند، پیدا نمود. در این شهرها به جای گذری کوتاه و سنگفرش شده در طول خیابانهای بزرگ و مملو از ماشین، تصمیم بر غنی سازی فضاهای عمومی قابل تردد با تأکید بر تعامل میان افراد گرفته شده است.
به منظور حمایت از ایمنی و در دسترس ساختنِ پیاده روی، پیاده روها باید با توجه به این هشت اصل مکمل و پیوسته در ذهن ساخته شوند. این اصول با یکدیگر نه تنها پیاده روهایی پویا می سازند بلکه مستقیماً به توسعه شهرهایی فعال و سالم کمک می کنند.
پیادهروها از سه قسمت تشکیل می شوند: منطقه آزاد، یعنی جایی که در واقع افراد راه می روند؛ منطقه خدمات، یعنی جایی که مبلمان خیابانی مثل نیمکت یا سطل آشغال قرار داده می شود؛ و منطقه انتقال، یعنی جایی که دسترسی افراد داخل پیادهرو را به ساختمانها فراهم می سازد. درک رابطه بین این عناصر، نکته ای اساسی در طراحی پیادهروهای با اندازه مناسب است.
پیادهروهای با طراحی خوب از سه قسمت برخوردار هستند که به آنها در ایجاد یک فضای عمومی پویا کمک می کند.
ادامه مطلب ...