رنج های عظیم موجب می شوند
رنج های کوچک تر دیگر احساس نشوند و برعکس،
در نبود رنج های عظیم،
حتی کوچک ترین دردسر ها و مزاحمت ها
مایه ی عذابند.
هیچ فوریتی وجود ندارد.
تابستان برای رسیدن به پاییز
شتاب نمی کند.
یک برگ کوچک علف هیچگاه
نمی کوشد
سریع تر از گیاه همجوارش
رشد کند.
سیارات نیز کاهلانه روی مدار خود
حرکت می کنند.
این عالم هستی کهن اصلاً شتابی ندارد.
اما ذهن که شدیداً احساس
می کند
از کلیت جداست،
می خواهد به نتایجی گرانقدر
دست یابد
و نهایتا می خواهد
همه چیز را سریع بدست آورد .
وقتی در طبیعت چیزی سریع بدست نمی آید
در زندگی واقعی ما هم هیچ رستگاری سریعی نیست …