عکس های قدیمی چالوس

راه مخصوص، جاده چالوس یا جاده کندوان، راهی است با شهرت جهانی و یکی از زیباترین و محبوب‌ترین جاده‌های ایران که همه ساله میلیون‌ها وسیله نقلیه در این جاده در تمام طول سال در تردد هستند.

جاده کرج - چالوس از کرج آغاز و تا چالوس، ادامه می‌یابد. «چالوس نام آبادی یا بندری در کنار دریای خزر که اسم آن در کتاب‌های جغرافی و فرهنگ‌های قدیم ضبط شده و بتدریج رو به ویرانی نهاده و در زمان سلطنت رضاشاه دوباره آباد شده و فعلاً مرکز بخش «چالوس» است و بر کنار رودخانه‌ای به نام «چالوس» واقع است.

عکس قدیمی چالوس

 بر اساس اسناد آرشیو ملی ایران طرح و مطالعات و ساخت جاده کرج - چالوس طی سال 1309 توسط مهندس چرنتلسکی طراحی و نقشه‌برداری شد. نقشه راه چالوس با مقیاس یک دوهزارم به همین تاریخ 23 بهمن سال 1309 با امضای چرنتلسکی در این مرکز موجود است.

 عملیات اجرایی راه کرج - چالوس از محل اعتبار عایدات قند و شکر و چای در اواسط اردیبهشت سال 1310 آغاز شد و در 10 آذر سال 1312 افتتاح و مورد بهره‌برداری قرار گرفت.

مشخصات ساخت جاده چالوس

«جاده چالوس از کرج در ارتفاع 1400 متری از سطح دریا به سوی شمال آغاز می‌شود و در مسیر در نقطه گچسر 66 کیلومتری راه به ارتفاع 2251 متری ارتفاع از سطح دریا و تا ارتفاع 3200 متری به بالای «قله کندوان» رسیده و به طرف مازندران ارتفاع کم کرده در دونا در 95 کیلومتری راه به ارتفاع 2468 متری در مکارود 126 کیلومتری راه به ارتفاع 760 متری و در شهر چالوس در ارتفاع 75 متری از سطح دریا ختم می‌شود.

طول جاده کرج – چالوس به طول 168 کیلومتر عرض معمولی راه 8 متر و در بعضی نقاط بین 10 الی 12متر افزایش می‌یابد. شیب جاده حداکثر شش درصد بوده و عبور و مرور با وسایل نقلیه آن روزگار کاملاً عملی بوده است.

 

طول پل‌ها و کانال‌های آبرو به طول 2443 متر عمدتاً با سنگ و آهک و بتن ساخته شده است. عملیات کوه بری خاکی و سنگی مخلوط به حجم 000/650/1 متر مکعب و کوه بری سنگی خالص 000/360/2 مترمکعب انجام گرفته است.»

بر اساس اسناد در مسیر کرج دو آب شهرستانک به طول 53 کیلومتر جاده جدید ساختی است. از نیمه اردیبهشت تا چهارم خرداد 3193 نفر که از این میان 820 نفر کوه بر 120 استادکار و 2253 نفر عمله خاکی (کارگر ساده) مشغول به کار بوده‌اند.

تاریخچه جاده چالوس   

بعد از اینکه راه مخصوص در سال 1312 افتتاح و مورد بهره‌برداری قرار گرفت، بیش از ۵ ماه از سال، گذر از این جاده در قله کندوان در ارتفاعات 3200 متری عملاً غیر ممکن بود.

 

به همین منظور در اردیبهشت سال 1314 عملیات ساخت تونل کندوان آغاز شد با کندن تونل کندوان در ارتفاع ۲۰۰۰متری از سطح دریا به جای اینکه دور کوه را با خودرو بگردند و تا ارتفاع 3200 متری صعود کنند با عبور از تونل کندوان ۱۳کیلومتر از مشکل‌ترین قسمت این جاده که حدوداً پنج ماه در سال در آن دوران به علت ریزش برف و شرایط جوی با توجه به خودروهای آن روزگار، عملاً عبور و مرو از آن را غیر ممکن می‌کرد از راه کرج به چالوس کاسته و دشواری رفت و آمد در زمستان از میان برداشته شد. تونل کندوان ۱۸۸۷ متر طول، عرض تونل 7 متر و ارتفاع آن ۶ متر بود. عملیات ساخت تونل کندوان در اردیبهشت سال 1314 آغاز شده بود و در تاریخ 27 اردیبهشت سال 1317 طی سه سال افتتاح و مورد بهره‌برداری قرار گرفت.

«طی این عملیات 000/90 متر مکعب سنگ و خاک کنده و از تونل خارج شده است. در قسمت‌های سنگی در حدود 46400 کیلوگرم دینامیت مصرف شده است. طاق تونل به استثنای قسمتی که به‌صورت طبیعی سنگی است در بیشتر قسمت‌های آن از سنگ و ملات ساخته شده است به این منظور22700 متر مکعب سنگ و 5850 تن سیمان به‌کار رفته است.

چون این قسمت کوه از طبقات مختلف گچی و مقدار زیادی آب در آن جمع می‌شود ساختمان تونل در آن دچار اشکال خاصی بود ولی به‌وسیله زهکشی و مجرای مخصوص که از دو طرف ساخته شده اکنون آبهای اصلی از دو دهانه شمالی و جنوبی از تونل خارج می‌شود. جمع هزینه ساخت تونل 24853400 ریال معادل دومیلیون و چهار صد هشتاد و پنجهزار و سیصد چهل تومان شد.»

دلیل نامگذاری تونل کندوان جاده چالوس

 نام تونل کندوان برگرفته شده از قله کندوان یا گردنه کندوان در جاده چالوس است که این تونل در پایین این گردنه حفاری شده است. ناصرالدین شاه در سفرنامه‌های مازندران خود در عبور از این جاده از کندوان و گردنه کندوان نام برده است:

 

«گدوک کندوان. نام محلی کنار راه طهران به چالوس میان گچسر و دونا و گدوک جایی از کوه که در زمستان برف در آن جمع شود و مانع عبور و مرور گردد؛ گردنه کوه.»

 

در برخی داستانسرایی‌های جعلی تاریخی عنوان شده چون برای ساخت جاده کندوان در دوران رضا شاه توسط کارگران و استادکاران روستای کندوان همنام با این گردنه در آذربایجان شرقی استفاده شده است نام این تونل را کندوان گذاردند که صحت ندارد. نام تونل کندوان از گردنه کندوان که این تونل در پایین این گردنه حفر شده است گرفته شده است.

 

قرارداد نگهداری و تکمیل جاده کندوان

بر اساس اسناد موجود در آرشیو ملی در سال 1318 به منظور تکمیل و اصلاحات راه مخصوص طی قراردادی فیمابین وزارت راه و شرکت شایگان و علوی‌زاده و آقازاده در مدت 8 ماه با اخذ ضمانتنامه 24 ماهه برای حسن انجام کار منعقد می‌گردد.

 

به اختصار اهم آن عبارتند از ساختمان پل‌های موقتی و اساسی، عملیات حفاظتی پل‌ها و راه و تنظیم بستر رودخانه، تونل‌سازی با پوشش یا بدون پوشش با ساختمان‌های مربوطه، ساختمان گالری و ساختمان‌هایی که برای حفاظ راه از ریزش بهمن انجام می‌گیرد، تهیه سنگ و شن و پخش کردن آن، جاده‌کوبی به‌وسیله غلتک یا کامیون تهیه و نصب سنگ‌های کیلومتر شمار از سنگ یا بتن، علامت‌گذاری ورودی شهرها علامت آهسته و غیره....

عکس قدیمی از جاده چالوس  

و همینطور عکسی از مصلای چالوس و پارکی که در پشت میدان مخابرات قرار دارد به همراه سورپرایز این پست که عکس قدیمی از این میدان که در دوران انقلاب گرفته شده 

پل فلزی شهر چالوس 

در انتهای راه در هنگام ورود به شهر چالوس روی رودخانه چالوس نیز پل فلزی چالوس ساخته شد. عملیات ساخت پل فلزی شهر چالوس در بهمن سال 1311 آغاز و در آذر سال 1312 به اتمام رسید. قسمت فلزی پل که عبارت از یک دهنه 70 متری است به وسیله شرکت اشکودا و چهار دهانه بتنی طرفین آن به وسیله اداره طرق مازندران ساخته شده است. طول پل 140 متر و طول فلزی آن 70 متر است. قسمت فلزی پل 295 تن وزن دارد و تمامی این پل به وسیله پرچ ساخته شده است.

تصاویر قدیمی از میدان مخابرات  چالوس 

این عکس مربوط به دوره رضا شاه کبیر می باشد . در سمت راست عکس باغ سبز هزارتو را با شمشادهای بلند را می بینید که پس از انقلاب با تصرف سپاه مبدل به پاساژ تجاری و بخشی مصلای نماز جمعه شده که البته...

و در سمت چپ مهمانسرای شاهی را می‌بینید که هر ساله میزبان مسافران خارجی بوده است که متاسفانه پس از انقلاب اینجا هم مورد تصرف و دست اندازی سپاه شد بخشی از محوطه آن امروز تبدیل به  درمانگاه و بیمارستان سپاه شده است و...

 مهندس طراح تونل کندوان 

مهندس و طراح تونل کندوان مهندس اتریشی لادیسلاوس فون رابسویچ مهندس معروف پل ورسک است که مسئولیت ساخت تونل‌های مسیر راه‌آهن را نیز به عهده داشت. 

عکس قدیمی چالوس

عکسهای قدیمی جاده چالوس و استراحتگاه های بین راهی .

 تا اواخر دوره قاجار، جاده ای بین کرج و چالوس وجود نداشته و تنها یک مسیر خاکی و مالرو بوده که همت رضا شاه کبیر این جاده ظرف مدت ۲ سال ساخته و به بهره برداری رسید.

نیاز به ساخت راه شوسه پس از قاجار 

برای تردد و انتقال زره پوش و نفربرها که در خلال جنگ جهانی اول اختراع شده بود با مشکل روبه‌رو بودند و در جریان سرکوب قیام جنگل و خصوصاً پس از انقلاب اکتبر برای مقابله احتمالی با بلشویک‌ها در مسیر به گیلان حتی مجبور به ساخت راه شدند تا بتوانند این ادوات نظامی را به خط مقدم برسانند.

پس از به قدرت رسیدن رضا شاه به خواست بریتانیا به منظور مقابله احتمالی با بلشویک‌ها، توسعه راه‌های ایران توسط رضا شاه با جدیت ادامه یافت. تا قبل از این دوران راه شوسه در ایران نام ناشناخته‌ای بود. مسئولیت این توسعه در این دوران با وزارت فواید عامه بود.

 

16 شهریور ۱۳۰۸ در شصت و سومین جلسه دوره هفتم مجلس شورای ملی توسط مهدی قلی خان هدایت (مخبرالسلطنه) نخست‌وزیر، آقای بوذرجمهری به سمت وزارت فواید عامه به مجلس معرفی می‌گردد. از 16 شهریور سال 1308 تا تصویب قانون اجازه تأسیس وزارت طرق و شوارع و وزارت اقتصاد ملی به جای وزارت فوائد عامه مصوبه یکصد و نهمین جلسه دوره هفتم مجلس شورای ملی مورخ ۲۷ اسفند ماه ۱۳۰۸ شمسی از میان راه‌هایی که در این دوران عملیات اجرایی آن آغاز شد، می‌توان از راه‌های، مشهد به توس، شوسه کردن راه میان آستارا– بندرپهلوی (انزلی) به طول ۱۳۴ کیلومتر و ۷۵ پل، شوسه کردن راه بهبهان– اهواز، راه‌ میان بندرپهلوی (انزلی) و آستارا و رشت و مازندران و جاده کنار دریا، شوسه کردن راه میان قم و ساوه، راه نوین شوسه میان نیشابور و سبزوار، راه آستارا – زنجان، راه بندرشاه (بندر ترکمن) به ساری با ساخت ۱۵۰ پل، راه کناره میان مشهدسر (بابلسر فعلی) و شهسوار(تنکابن) با ۲۰ پل کوچک و بزرگ با بیش از ۳۶۱ متر طول سازه‌های ساختمان پل یلدرآباد، کاظم رود و عباس آباد نیز نام برد.

 

همچنین  پل بزرگی در شهسوار (تنکابن) به طول ۲۲۰ متر با پایه‌های سنگی آن ساخته شده است. سنگ‌ریزی راه بارفروش (بابل)- مشهد نزدیک به ۱۱۰۰ متر مکعب انجام شده است.

 

راه بندرپهلوی (بندرانزلی)- قزوین– تهران با سنگفرش و شن‌ریزی، راه سیاه دهان– زنجان، راه خرم دره– زنجان، راه نوینی از کرمانشاه به پشت کوه از راه شاه آباد، راه کناره میان بوشهر و بندرعباس، راه سرآب– کرند، پل میان بندرپهلوی و غازیان روی مرداب پهلوی، راه خرم‌آباد– کرمانشاه، راه نوین میان نیشابور و سبزوار، راه شوسه میان تویسرکان– ملایر، راه سبزوار– نیشابور، در یکصد وهجدهمین جلسه دوره هفتم مجلس شورای ملی به تاریخ ۲۸ فروردین ماه ۱۳۰۹ آقای تقی‌زاده به سمت وزارت طرق و شوارع معرفی شد.

 

مهدی قلی خان هدایت نخست‌وزیر، تقی‌زاده را در یکصدوسی‌ونهمین جلسه مجلس شورای ملی به تاریخ ۲۶ مرداد ۱۳۰9 با حفظ سمت وزارت طرق، ایشان را به‌عنوان وزارت مالیه به مجلس معرفی و از مجلس رأی اعتماد گرفت

جاده چالوس و عکس های خاطره انگیز مسافرین آن 

از قدیم تا به امروز جاده چالوس یکی از محبوبترین و جذابترین جاده‌ برای سفر بوده و هر زمان در ایام تعطیلات مهمترین انتخاب مردم برای سفر به شمال و گردش در سواحل زیبای چالوس و نوشهر و جنگل نوردی و کوهپیمایی در رشته کوه های منطقه کُجور و کلاردشت می باشد. 

 های مواصلاتی کشور است است که از میان شهر کرج در استان البرز شروع و به شهر چالوس 

عکس قدیمی و زیبا از جاده چالوس

این عکس قدیمی نزدیک چالوس و  به بعد پیچ های هزار چم به سمت چالوس هست. 

صد سال پیش جاده چالوس با دستان خالی کارگران تنها با بیل و کلنگ ساخته شد.

صد سال پیش با دستور رضا شاه کبیر و هنر دستان کارگران زحمتکش تنها با استفاده از بیل و کلنگ جاده دسترسی از تهران  به چالوس آنهم در مدت زمان ۲ سال ساخته و به بهره برداری رسید .

اما امروز دولت های پر ادعای جمهوری اسلامی ۴۵ سال هست که در حال ساخت جاده جدید چالوس هستند ولی نه تنها موفق نشدند بلکه فقط اموال بیت المال را به اسم آبادانی تاراج کردند و دیگر هیچ... 

عکس قدیمی جاده چالوس در سال ۱۳۳۲و بارش شدید برف به ارتفاع ۴ متر و مسدود شدن جاده 

در تصویر بازدید شاهنشاه محمدرضا شاه کبیر را به همراه مقامات ارشد کشوری در بازدید و سرکشی از جاده چالوس را مشاهده میکنید که نشان دهنده اهمیت جاده چالوس را دارد و نیز جدیت شاهنشاه برای امر توسعه و آبادانی کشور را دارد. 

عکس از جاده چالوس و هزارچم

این جاده که در ۴ فصل سال زیبایی های منحصربفرد و خاصی دارد که در دنیا بی نظیر می باشد با داشتن پیچ و خم های بسیار زیاد که از نمای بالا گویی یک مار در حال حرکت به سمت پایین می باشد .

هزار چم در شب ها بسیار دیدنی و جذابیت دارد . حرکت قطار گونه ماشین ها پشت سر هم به سمت پایین و بالای جاده یک چشم انداز بی نظیری را مشاهده میکنید که قابل وصف نیست.

عکس قدیمی از جاده اصلی شهر چالوس حد فاصل میدان مخابرات تا کارخانه حریربافی  

به هر حال بعد از عبور از جاده ییلاقی چالوس و رسیدن به شهر چالوس ونوشهر به دلیل فاصله کم کوه به دریا، چالوس و نوشهر را به یکی از مناطق زیبای مازندران تبدیل کرده است. زیبایی طبیعی از یک طرف و به دلیل وجود بندر نوشهر این منطقه‌ را نیز به یکی از مناطق مهم اقتصادی کشور تبدیل کرده است.. 

ریزش جاده چالوس در زلزله سال ۹۸ و .. 

در طول جنگ تحمیلی، بنادر شمالی کشور، بندر نوشهر و بندر انزلی جایگاه ویژه‌ای یافت. جاذبه‌های توریستی و فاصله کم تا تهران، این منطقه را به یکی از زیباترین و مفرح‌ترین مناطق توریستی ایران تبدیل کرده است. سالانه میلیون‌ها ماشین در تعطیلات به منظور استراحت از تهران و سایر نقاط ایران به این منطقه سرازیر می‌شوند.

 

به‌طوری که امروزه به دلیل حجم بالای تردد خودرو و ترافیک سنگین در تعطیلات فاصله زمانی راه که در حالت عادی حداکثر دو ساعت و نیم است، در تعطیلات به بیش از 14 ساعت افزایش می‌یابد که حکایت از عدم پذیرش و ظرفیت راه فعلی برای این حجم از تردد است.

 

با توجه به افزایش روزافزون تردد در جاده چالوس در سال 1353 مطالعات اولیه جهت ساخت آزاد راه تهران شمال صورت گرفته است. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی مطالعات مسیر آزادراه تهران شمال از سوی وزارت راه و ترابری به مسابقه گذاشته شد و بهترین طرح توسط هیأتی متشکل از وزارت راه و ترابری و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی در نهاد ریاست جمهوری کشور انتخاب شد.

 

درضمن، در طرح کالبدی منطقه گیلان و مازندران و مجموعه راهبردها و سیاست‌ها که در سال ۱۳۷۳ به تصویب شورای عالی معماری و شهرسازی رسیده، بر ساخت یک راه ارتباطی سریع میان تهران و غرب مازندران تأکید شده‌است.

این آزادراه بخشی از «آزادراه سراسری شمال-جنوب» است که کوتاه‌ترین مسیر ارتباطی دریای خزر با خلیج فارس بوده و در ترانزیت منطقه عمده‌ترین نقش را بر عهده خواهد داشت.

 

 به همین منظور شـرکت ساخت و بهـره‌برداری آزاد راه تهران- شمـال در تاریخ 17/8/1375 در اداره ثبت شرکت‌ها و مالکـیت صنعتی ایـران به ثبـت رسیـده است. کلنگ ساخت آزاد راه در دولت ششم در دوره دوم ریاست جمهوری رفسنجانی زده شد. 

عکس قدیمی چالوس

 آزاد راه تهران شمال شامل 4 قطعه بوده، قطعه یک به طول 32کیلومتر دو خط رفت و دوخط برگشت شیب جاده 6 درصد مجموع طول تونل‌ها 4/31 کیلومتر در مسیر رفت و برگشت تعداد تونل‌ها 39 رشته بلند‌ترین تونل، تونل تالون به طول 4900 متر تعداد پل‌های در مسیر رفت و برگشت 25 دستگاه، طول پل‌ها بزرگ در مسیر رفت و برگشت 2481 متر طول عملیات خاکی حدود 12 میلیون متر مکعب است.

 

قطعه یک از آزادراه همت تقاطع آزادگان جدا شده وارد آزاد راه تهران شمال می‌شود و دوآب شهرستانک به مسیر فعلی جاده وصل می‌گردد به‌طوری که 92 کیلومتر فعلی به 32 کیلومتر تقلیل و عملاً 60 کیلومتر از مسیر فعلی تهران چالوس کاهش می‌یابد.

قطعه دو به طول 22 کیلومتر تعداد پل‌های بزرگ 15 دستگاه به‌طول 2658متر تعداد تونل‌ها 40 رشته بلند‌ترین تونل، تونل البرز به طول 6400 متر طول با راه‌اندازی این قطعه 5 کیلومتر از مسیر فعلی کوتاه و گردنه‌های برفگیر حذف می‌شود. پیشرفت فیزیکی تونل شرقی البرز حدوداً 41 درصد و کل قطعه دو 16 درصد است.

قطعه سه به طول 47 کیلومتر که در بررسی جدید به ۵۰ کیلومتر در راستای ارتقای استانداردها افزایش می‌یابد در دو خط رفت و دو خط برگشت شیب مسیر 6 درصد مجموع تونل‌های در مسیر رفت و برگشت به طول 33کیلومتر و نیم و طول بلند‌ترین تونل 1300 متر است. تعداد پل‌های بزرگ در مسیر رفت و برگشت 38 دستگاه و طول پل‌های بزرگ در مسیر رفت و برگشت 6400 متر و عملیات خاکی حدود 13 میلیون متر مکعب برآورد شده است این قطعه هیچ پیشرفتی نداشته مذاکرات با چند شرکت خارجی در دستور کار قرار دارد.

قطعه چهار به طول 20 کیلومتر شیب مسیر 6 درصد مجموع تونل‌ها 4 دستگاه به طول حدود 1320 متر در باند رفت و برگشت، طول پل‌های بزرگ 4دستگاه به طول 562 متر عملیات خاکبرداری حدود 11 میلیون متر مکعب است.

 

این قطعه در مقایسه با قطعات دیگر بسیار ساده‌تر و از طول کمتری هم برخوردار است که در حال حاضر تنها قطعه‌ای است که افتتاح شده و زیر بار ترافیکی قرار دارد و عملیات تکمیلی و ایمن‌سازی درحال انجام است.

اینکه پس از گذشت 45 سال تنها 36 کیلومتر از این آزاد راه افتتاح شده است در مقایسه با ساخت این جاده در سنوات گذشته هر چقدر هم از پیچیدگی فنی و تکنولوژی برخوردار باشد به هیچ وجه قابل توجیه نیست.

عکس دیدنی از تاریخ ساخت جاده چالوس 

در بعضی مقالات می‌خوانیم رضا شاه دستور ساخت جاده چالوس را به منظور سرکشی به املاک خود واقع در مازندران صادر کرده بود.

 

این مطلب نمی‌تواند صحت داشته باشد زیرا بر اساس اسناد و مدارک موجود بعد از ورود تقی‌زاده به وزارت مالیه در 26 مرداد سال 1309 اداره واگذاری املاک تأسیس و در راستای آن مالکان مبارز منطقه چالوس، نوشهر، کلاردشت، کجور و تنکابن دستگیر و روانه زندان شدند و در سال 1310 املاک آنان توسط رضا شاه غصب و آنان روانه تبعید شدند.

 

بنظر بنده همزمان با ساخت جاده چالوس به کمک جاذبه‌های چالوس و نوشهر، کلاردشت و کجور، رضا شاه را وسوسه کردند تا با دستگیری مبارزان منطقه مانند، بزرگان خانواده فقیه نصیری، دیوسالار، خلعتبری‌، ولائی، حاتمی، یزدانی، کیا، سلطانی، الکایی دادویی پس از زندانی و تبعید آنان املاکشان را به نفع رضا شاه غصب کردند. مبارزانی که در طول مشروطه با رشادت‌های خود عامل پیروزی مشروطه و فتح تهران بودند.

اهمیت جاده چالوس  

تاریخچه ی جاده چالوس تصاویر قدیم و جدید جاده چالوس یکی از مهمترین جاده‌ های مواصلاتی کشور است است که از میان شهر کرج در استان البرز شروع و به شهر چالوس 

عکس های قدیمی ساخت جاده چالوس

عکس های قدیمی ساخت جاده چالوس عکس های قدیمی ساخت جاده چالوس عکس های قدیمی ساخت جاده چالوس عکس های قدیمی ساخت جاده چالوس اینم عکس های جدید جاده چالوس 

نابغه آمریکایی شاهنامه فردوسی را به شکل مدرن بازگردانی کرد

لیلا کوچک‌زاده | شهرآرانیوز -حمید رحمانیان، فیلم‌ساز، گرافیست و تصویربردار ایرانی ساکن نیویورک در دومین نشست برخط انجمن ترویج زبان و ادب فارسی و قطب علمی دانشگاه فردوسی مشهد گفت که اولین بار است مقابل مخاطبان ایرانی نشسته و این‌طور مفصل حرف می‌زند.

رحمانیان پنجاه و دو ساله را با پروژه بزرگ «شاهنامه مصور» در تمام دنیا می‌شناسند. اثری که وال‌استریت ژورنال آن را «شاهکار» نامیده و خودش آن را مادر آثار خلاقانه بعدی‌اش می‌داند. دیگر آثار او کتاب سه‌بعدی ضحاک، کتاب صوتی سیزده‌ساعته شاهنامه (با مقدمه‌خوانی فرانسیس فورد کاپولا)، انیمیشن عروسکی پر‌های آتشین (روایت عاشقانه زال و رودابه)، سیاوش شاهزاده غمگین و... است.

این گرافیست ایرانی با تلفیق تاریخ ادبی ایران با تاریخ نگارگری به دنبال ساختن سند هویت بصری در بستر سند هویت ملی ایرانیان است. او برای این منظور، اثر سترگ فردوسی، شاهنامه را انتخاب کرده است و می‌گوید که مانند فردوسی، قصه‌های مختلف را جمع‌آوری می‌کند و با زبان تصویری جدید، آن‌ها را ارائه و جاودانه می‌کند.

این نشست برخط از سلسله نشست‌های بین‌المللی ادبیات و هنر دانشگاه فردوسی مشهد است که دیشب با دبیری فاطمه ماهوان استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی برگزار شد و به بررسی آثار رحمانیان در گفتگو با او پرداخت.

 

جایزه جوان‌ترین گرافیست ایرانی

رحمانیان متولد تهران و فارغ‌التحصیل رشته طراحی گرافیک از دانشکده پردیس هنر‌های زیبای دانشگاه تهران است. او در همین زمان، جایزه جوان‌ترین گرافیست ایرانی را دریافت می‌کند و در سال ۱۹۹۴، برای تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد در رشته انیمیشن به انیسستو پرَت آمریکا می‌رود. تز ارشد او انیمیشن «روز هفتم»، نامزد اسکار دانشجویی می‌شود. رحمانیان همچنین تجربه همکاری با دیزنی را دارد و فعالیت سینمایی را با ساخت فیلم‌های کوتاه آغاز کرده است. او در حرفه فیلم‌سازی و تولید محتوای صوتی و نمایشی به خلق آثار هنری برجسته‌ای در مقیاس جهانی پرداخته است که از جمله آن می‌توان به پروژه بزرگ شاهنامه اشاره کرد. آثار این گرافیست مطرح را می‌توان در سایت kingorama مشاهده کرد.

چیدمان دیجیتال تصاویر قدیمی

رحمانیان درباره «شاهنامه مصور» که ۴ سال ساخت آن طول می‌کشد، می‌گوید: این اثر با همکاری ملیسا هیبارد و با ترجمه دکتر احمد صدری، جامعه‌شناس برجسته به زبان انگلیسی در نوروز ۱۳۹۲ منتشر شد. حاصل کار یک مجموعه ۵۹۸ صفحه‌ای همراه با ۵۳۰ تصویر بود. برای تصویرگری این اثر، ۹۰ کتاب مصور قدیمی را بررسی و اسکن کردیم و سپس با چیدمان تصاویر قدیمی به صورت دیجیتال، تصاویر خلق شدند.

این اثر پس از انتشار از سوی کوانتاک لین پرس، از سوی وال‌استریت ژورنال «شاهکار» لقب می‌گیرد و پرچم‌دار نگاه نوینی به شاهنامه در قرن کنونی محسوب می‌شود.

از فردوسی الهام می‌گیرم

این انیماتور درباره تکنیک‌های ابداعانه کاری‌اش که در هر اثر، زبان تصویری جدیدی را ارائه می‌کند، توضیح می‌دهد: من تحت‌تأثیر موضوع کارهایم، فرم کار را انتخاب می‌کنم. گاهی قصه‌ها برای ساخت فیلم خوب است و گاهی برای تئاتر. در این بین، در ۱۲ سال گذشته، خودم را وقف آثاری درباره فرهنگ ایرانیان و خاورمیانه در دنیای خارج از ایران ساخته ام. اینجا از سمفونی ایرانی فقط یک نت را می‌شنوید و من می‌خواستم نت‌های دیگری را هم وارد کنم تا نقاط قوت فرهنگمان را نشان بدهم.

به گفته او این نقاط قوت، ادبیات و نگارگری است: بهترین وسیله برای حمل دنیای نگارگری، شاهنامه است. چون قصه‌های جذابی دارد و بار دراماتیکش محمل خوبی برای به تصویرکشیدن دنیای نگارگری است. روی این حساب پروژه عظیم شاهنامه مصور را شروع کردم؛ و در این راه، الهام من، شخص فردوسی است. او هم قصه‌های مختلف را جمع‌آوری کرد و با نظم بالایی در مجموعه‌ای در شاهنامه قرار داد و من همین کار را با دنیای نگارگری انجام دادم و بریده‌های ۶۰۰ سال نگارگری ایران را با زبان خودم در کنار هم چیدم.

 

 

روایت عاشقانه زال و رودابه

رحمانیان که همیشه به دنبال تجربه کار‌های جدید و خلاق است، با انیمیشن عروسکی پر‌های آتشین، روایت عاشقانه زال و رودابه را با فن سایه‌پردازی، به تصویر کشیده است. او درباره این کار می‌گوید: نقال قصه، رستم است و قصه پدر و پدربزرگش را تعریف می‌کند. این اثر با ۸ بازیگر و ۱۵۰ عروسک و ماسک و نقاشی‌های پرده‌ای و انیمیشن دیجیتال است که به صورت سینمای زنده با ۱۲۰ صحنه تصویری متحرک اجرا شده است. این اثر، تاکنون بیش از ۸۰۰ اجرا در اروپا و آمریکا از سال ۲۰۱۷ به بعد داشته است.

تریلر «پر‌های آتشین»

 

 

اولین اثر صوتی به زبان انگلیسی

رحمانیان کتاب صوتی دوازده ساعته‌اش از شاهنامه را تئاتر رادیویی می‌خواند. اثری که به گفته او اولین کتاب صوتی به زبان انگلیسی است. او می‌گوید: در این اثر صوتی، طراحی صدا و موسیقی را طوری انجام دادم که تصور می‌کنید، فیلمِ حماسیِ بدون تصویر می‌بینید. ۶۱ شخصیت با صدا‌های مختلف از رستم و کیخسرو تا دیوها، صدای خودشان را دارند و فرانسیس کاپولا هم مقدمه‌ای برای این کار خوانده است. او درباره نحوه همکاری با کاپولا و پذیرش کار از سوی کارگردان پدرخوانده به علاقه کاپولا به شاهنامه فردوسی اشاره می‌کند و می‌گوید: من به واسطه آشنایی با کاپولا، این اثر صوتی را برای او فرستادم و گفتم به واسطه علاقه‌ای که به فردوسی دارید، این کار را گوش کنید. او بعد از دوماه به من ایمیل زد و از کار تعریف و تمجید بسیاری کرد و من هم از او خواستم برای مقبول افتادن کارمان، مقدمه‌ای بر آن بخواند و او هم با کمال میل قبول کرد. به گفته رحمانیان این مقدمه بسیار پرطرف‌دار است و حتی مخاطبان فقط آن بخش را گوش می‌کنند.

او در ادامه یادآوری می‌کند که با این کار دیگر کسی نمی‌تواند بهانه‌ای داشته باشد که خواندن شاهنامه سخت است: من می‌خواهم کاری کنم که حوصله مردم ازخواندن شاهنامه سر نرود و خواندنش را سخت نبینند. روی متون تاریخی ما گَرد قداست نشسته است، اما باید این متون را مطابق و دلخواه ذائقه امروز مردم، بیان کنیم تا جذب شوند.

مقدمه فرانسیس فورد کاپولا بر کتاب صوتی شاهنامه 

 

شاهزاده غمگین و کیهان کلهر

اما آخرین اثر خلاقانه رحمانیان، اثر تصویری «سیاوش، شاهزاده غمگین» است که در اجرای آن با کیهان کلهر همکاری داشته است. رحمانیان با نمایش بخش کوتاهی از این اثر برای مخاطبان صفحه قطب علمی دانشگاه فردوسی می‌گوید: این کار انیمیشنی با طراحی نور است که حالت سایه‌بازی دارد و در آن، از هنر خطاطی بهره گرفته‌ایم. مثلا خون سیاوش را با ریختن جوهر و حروف خطاطی نمایش داده‌ایم. از طرفی در این کار با نورپردازی، حالتی ایجاد کردیم که نوازنده‌های جلوی تصویر را وارد پرده نمایش می‌کنیم و با قصه حرکتشان می‌دهیم و این حالت بدیعی به کار داده است.
این گرافیست نقاط عطف بلندترین قصه شاهنامه را که با فراز و نشیب بسیار همراه است، انتخاب کرده و هنرمندی از مشهد، طراحی این کار را انجام داده است.

 

بخشی از اجرای موسیقی «سیاوش، شاهزاده غمگین» با حضور کیهان کلهر

 

 

بیژن و منیژه

 

رحمانیان هم‌اکنون دو پروژه را در دست اجرا دارد. یکی کتاب مصور هفت‌خان رستم که دو صفحه آن در سایت ‌kingorama بارگذاری شده است و دیگری نمایش تصویری قصه بیژن و منیژه. او می‌گوید: از کار بیژن و منیژه خیلی راضی هستم. پرطمطراق و مفصل است و هم‌اکنون روی موسیقی آن کار می‌کنیم. قصه‌سرایی این کار در مقایسه با آثار قبلی بلوغ بهتری یافته است. تعداد شخصیت‌ها بیشتر است و امیدواریم با پایان یافتن اپیدمی کووید ۱۹، امکان نمایش آن فراهم شود. او یادآوری می‌کند که آثار بسیاری در ادبیات کهن فارسی ایران وجود دارد که قابلیت تبدیل شدن به پروژه‌های جذاب را دارد و فقط فرهنگ‌دوستان باید پای کار بیایند و با نگاه نو اثر ارائه کنند.

  

نقاط دیدنی نوشهر

پارک جنگلی سی سنگان

این پارک علاوه بر جاذبه‌های گردشگری و توریستی، سیاست حفظ و حراست از گونه‌های نادر و حفاظت‌شده گیاه شمشاد را به طور جدی دنبال می‌کند. این پارک یک جنگل نمونه و طبیعی از جنگل‌های جلگه‌ای شمال ایران است که ترکیب و تنوع گونه‌های درختی آن جذابیت دارد. در این پارک جنگلی درختان بلوط با قطر بیش از دو متر و همچنین گونه‌های شمشاد و افرا دیده می‌شود و مساحت قابل توجه و در کنار دریا بودن، به آن زیبایی کم‌نظیری داده است. تنوع گونه‌ای و طبیعی بودن در پارک جنگلی سی‌سنگان، در مقایسه با پارک جنگلی نور و موارد مشابه بیشتر است و اشکوب بندی بالاتری دارد. این پارک که در ۲۷ کیلومتری جاده نوشهر به نور قرار دارد، از شمال به دریای خزر، از جنوب به سلسله جبال البرز، از غرب به روستای توسکاتک و از شرق به روستای صلاح‌الدین کلا محدود می‌شود. مساحت این پارک در حدود ۶۰۲ هکتار است و زیستگاه انواع گونه‌های درختی، درختچه‌ای خشبی و علفی و جانوری است.

پارک جنگلی سی‌سنگان در نوشهر واقع است و از نظر پوشش گیاهی و جذب گردشگر، از پارک‌های شاخص کشور محسوب می‌شود. این پارک دارای آب‌وهوای مرطوب، با زمستان ملایم و میانگین بارندگی سالانه ۱۱۰۰ میلی‌متر است. پارک جنگلی سی‌سنگان یکی از بهترین و با ارزش‌ترین پارک‌های جنگلی شمال کشور است که بخشی از آن ذخیره‌گاه و بخش دیگر تفرجگاه در نظر گرفته شده است. قسمت جنوبی این پارک بکرتر است و هیچ نوع مداخله پرورشی و قطع درخت در آن انجام نشده است. به طور کلی محوطه پارک از نظر توزیع گیاهی به سه بخش ساحلی، جنوبی و غربی تقسیم می‌شود.

تالاب ارواح

این دریاچه که به تالاب ارواح نیز شهرت دارد، در ۵ کیلومتری شمال روستای چلندر از توابع نوشهر واقع است. دریاچه در میان جنگل انبوه پهن‌برگ در منطقه ملا کلا قرار گرفته است. طول دریاچه در حدود ۷۰۰ متر و عرض آن ۳۰۰ متر است. در درون دریاچه درختان خشک‌شده‌ای قرار دارند که منظره جالبی ایجاد کرده‌اند. برای دسترسی به این دریاچه در کیلومتر ۱۲ مسیر نور به نوشهر پس از جاده ونوش، باید وارد جاده فرعی روستای چلندر و صلاح‌الدین کلای سفلی شد و بعد از عبور از روستا به محیط بانی خواهید رسید.

بعد از انجام اقدامات اداری لازم در محیط‌بانی جاده شمالی را به طول ۱۰ کیلومتر ادامه دهید. پس از مشاهده تابلوی دشت و بند ممرز وارد جاده فرعی شوید. این جاده فرعی شما را به دریاچه بند ممرز (تالاب ارواح) خواهد رساند. توجه داشته باشید عبور از جاده فرعی نیاز به خودروهای کمک‌دار دارد و به دلیل بکر بودن منطقه امکان مواجهه با حیات وحش بسیار زیاد است.

      دیو چشمه

عمق چشمه نیم متر، طول آن پنج متر و عرض چشمه حدود سه متر است و کمی پایین‌تر از چشمه، سنگ‌فرش منقش و زیبا به صورت پلکانی موزائیک‌کاری شده که جلوه این چشمه را دو چندان کرده است. این چشمه زیبا و پرجاذبه به دلیل آب بسیار فراوان و گوارا، اهالی منطقه از دیرباز، دیو چشمه یا چشمه بزرگ نامیدند. برای رسیدن به این چشمه بزرگ پس از طی۲۴ ‪ کیلومتر از ابتدای دو راهی چالوس (دوب آب) به کجور در حاشیه راست جاده ییلاقی بخش کجور این چشمه زیبا و دیدنی رخ می‌نمایاند. آب چشمه در فاصله حدود یکصد متری از طریق یک نهر سنگ چین شده به سمت توربینی هدایت و آن را به حرکت در می‌آورد که دیدن این صحنه خاطره آمیز و جذاب است

نگاهی به آسیب‌های پساانقلاب به هرمز و قشم

 

 

تصویر هوایی از معدن خاک سرخ هرمز که زمانی با فروش خاکش درآمد کسب می‌کردیم و حالا گردشگران برای دیدن این ساحل اثیری، پول می‌دهند!!

نویسنده : محسن رنانی

در بیست سال گذشته چهار بار به جزیره قشم رفته‌ام، دو بار تفریحی و دو بار مطالعاتی. در این چهار سفر دو بار بر روی خاک قشم نشستم و گریستم، به حال قشم، به حال وطنم و به حال مردمی که گرفتار چنین نظام تدبیر آسیب‌گری شده‌اند که امروز ترکیب نامقدسی شده است از سه‌گانه‌ی توهم، جهل و رانت. سال‌ها پیش درباره «تبانی مهندسان و روحانیان» و نقش این تبانی در خطاهای بی‌بازگشت و آسیب‌های سنگین به توسعه کشورمان سخن گفتم (در اینجا بشنوید).

آن زمان مشکل ما تبانی توهم و جهل بود، اما امروز مشکل ما پیچیده‌تر و خطرناک‌تر شده است. اکنون نظام تدبیر گرفتار اختاپوس سه‌پای «توهم، جهل و رانت» شده است. دوستان مشفق همواره به من زنهار می‌دهند که زهر سخنم را بگیرم تا تأثیرش بیشتر شود. اما هرگاه شروع به نوشتن می‌کنم، به یاد این سخن اقتصاددان بزرگ فقید، جان مینارد کینز، می‌افتم که می‌فرمود: «مگر نه آنکه واژگان مظهر تهاجم علم علیه جهلند؟ پس بگذار اندکی خشن باشند» (نقل به مضمون).

نخستین آشنایی من با قشم، به سال ۱۳۷۰ بازمی‌گردد. در آن زمان یک گروه مطالعاتی در وزارت اقتصاد تشکیل شده بود تا درباره تجربه مناطق آزاد تجاری در جهان بررسی کند و برای تأسیس مناطق آزاد تجاری در جزایر خلیج فارس الگو بدهد. من آن زمان دانشجوی دکتری بودم و توسط یکی از استادان اقتصاد دانشگاه تهران برای همکاری با این گروه دعوت شدم. آن گروه پس از چند ماه بررسی به این نتیجه رسید که تأسیس مناطق آزاد تجاری با شرایط آن زمان ایران،‌ کمکی به پیشرفت صنعتی کشور نمی‌کند و تنها به دروازه واردات کالاهای خارجی تبدیل خواهد شد و طی گزارشی با این تصمیم مخالف کرد. آن گروه مطالعاتی را به‌سرعت منحل کردند، چون ظاهراً تصمیمات در مجامع بالای نظام گرفته شده بود و نباید با آن مخالفت می‌شد. آخر، آن دوره هم، دوره حاکمیت ولایت‌مدارانی بود که شعارشان این بود: «مخالف هاشمی مخالف رهبر است، مخالف رهبری دشمن پیغمبر است». و البته آن زمان خود اعضای این تیم مطالعاتی نیز از اهمیت طبیعی و ارزش اقتصادی و ظرفیت ژئوتوریسم قشم بی‌خبر بودند.

وقتی در اوایل دهه ۸۰ خورشیدی برای نخستین بار به قشم رفتم گفتم خدای من،‌ به‌جای آنکه این جزیره به‌عنوان یک منطقه آزاد، خواه صنعتی خواه تجاری، مطرح شود، کل این جزیره باید به‌عنوان یک «ژئو پارک» یا یک «اِکو موزه» ثبت شود. یک موزه آبرفتی طبیعی که چشم‌اندازهای آن با قلم ظریف و توانای طبیعت، طی میلیون‌ها سال ذره‌ ذره کشیده و خلق شده است. یعنی یک دروازه نمادین چوبی برای آن بگذارند و هرکس از این در وارد قشم می‌شود یک ورودیه سنگین بدهد و وارد جزیره شود و موظف باشد طبق قوانین موزه‌ها رفتار کند. در موزه نباید به هیچ‌چیز دست بزنید و فقط باید در مسیرهای تعیین‌شده حرکت کنید و تماشا کنید. رئیس این موزه حتماً باید یکی از برجسته‌ترین استادان زمین‌شناسی یا زیست‌محیطی کشور باشد تا متوجه باشد که چه سرمایه عظیمی را مدیریت می‌کند و مراقب وجب به وجب آن باشد. قشم چنین ظرفیتی داشت ظرفیتی بسیار فراتر از خیلی از جزایر توریستی دیگر جهان. علاوه بر جذابیت‌های بی‌نظیر زمین‌شناختی، قدیمی‌ترین سکونتگاه انسانی در جزیره قشم حدود ۴۰ هزار سال قدمت دارد. همه اینها به کل جزیره قشم ظرفیت یک موزه طبیعی و تاریخی را می‌دهد.

اما البته از ده سال قبل از آن، آسیب به قشم شروع شده بود. چه ‌حالی داشتم وقتی می‌دیدم در برابر چشم‌اندازهای بدیع و بی‌نظیر کوه‌های آبرفتی، سوله‌های عظیم کارخانه‌ای سربرآورده بود و بر ساحل‌های این جزیره باستانی و رؤیایی، سازه‌های سیمانی در حال قد‌کشیدن بود! و البته پس از آن، هر بار که به قشم رفتم بخش بزرگ‌تری از این جزیره از هجوم آهن و سیمان آسیب دیده بود. مدیرانی که چهار نعل می‌دویدند تا در رقابت با دبی، کیش و قشم را به جزایر تفریحی تبدیل کنند، متوجه نبودند که اگر دبی صدها برج سیمانی و آهنی در خاکش می‌کارد، آن کشور در تسخیر ماسه‌های بیابانی است که به‌تنهایی و بدون استقرار خدمات و جاذبه‌‌های جانبی، ارزش گردشگری ندارد. و دبی البته این اندازه شعور دارد که ساختمان‌ها و برج‌هایش را چنان نمادین بسازد که خود ساختمان جاذبه توریستی بشود؛ و البته اگر آنها بخشی از چشم‌انداز ساحلی را با یک ساختمان عظیم می‌گیرند، در برابرِ آن، با ساخت دریاچه‌ها و جزایر مصنوعی ده‌ها کیلومتر ساحل جدید پرجاذبه می‌آفریند. نه اینکه شما حاصل میلیون‌ها سال میناکاری ذره ‌‌ذره‌ای طبیعت در جزایر قشم و کیش را با ساخت‌وساز بی‌رویه نابود کنید. وانگهی، چرا به‌جای آنکه دبی را الگوی خود قرار دهید، صدها الگوی توسعه بومی موفق در جهان و صدها ژئوپارک و اکوموزه جهانی را الگوی خود قرار نمی‌دهید؟

بار اولی که در قشم گریستم، ساخت‌وساز کارخانه سیمان قشم رو به پایان بود؛ کارخانه‌ای که در کشورهای عربی خلیج‌فارس اجازه تأسیس نیافته بود و سرمایه‌گذار، آن را به قشم آورده بود. به مسئولانی که دستم می‌رسید التماس کردم که ادامه کار این سرمایه‌گذار را متوقف کنند و همهٔ‌ خسارت او را بدهند و نگذارند یکی از آلوده‌ترین صنایع جهان در یکی از منحصر‌به‌فردترین جزایر آبرفتی جهان تأسیس شود. اما مدیریت آکنده از توهم، جهل و رانت، گوش‌هایش را بسته بود. می‌گفتند نمی‌گذاریم محیط زیست را آلوده کند. آنان اصلاً متوجه نبودند که این کارخانه قرار است در آینده و برای ۵۰ تا ۱۰۰ سال هر روز هزاران تن از خاک رس، سنگ‌های رسوبی مارن و کوه‌های آهکی جزیره را تخریب و برداشت کند و انبوهی آلودگی و پسماند تولید کند (هم‌اکنون تولید این کارخانه ۱۲۰۰ تن سیمان در روز است). آنان اصلاً متوجه نبودند که ارزش توریستی خاک خام قشم از ارزش صادارتی سیمان بیشتر است؛ اصلاً متوجه مفهوم و خسارت اقتصادی «تخریب چشم‌انداز»، برای یک جزیره آبرفتی نمادین که می‌تواند برای صدها یا هزاران سال جاذبه توریستی باشد، نبودند. جزیره‌ای که ۵۰۰ میلیون سال طول کشیده است تا در فرآیند فشار نیروهای زمین‌شناختی و فرسایش حاصل از باد، گرما، جزر و مد، باران و امواج دریا به شکل امروزی درآمده است.

چند سال بعد که دوباره به قشم رفتم در دوره دولت نهم بود. در بازدید از کوه نمکدان متوجه شدم که یک سرمایه‌گذار در حال بررسی منطقه برای تأسیس یک کارخانه استخراج و صادرات نمک در کنار این کوه است. او مرا شناخت و درباره اینکه چند پروژه در قشم به او پیشنهاد شده است که یکی از آنها صادرات نمک از این کوه است، با من صحبت کرد. آه از نهادم برخاست. تصورش را بکنید، صدها میلیون‌ سال طول کشیده است تا جزیره قشم شکل‌ گرفته و به رخساره امروزی درآمده است. بعد در همین دو میلیون سال آخر، کوه نمکدان آرام‌ آرام و با سرعت سالیانه دو دهم میلی‌متر از زیر دریا سربرآورده است تا امروز به‌صورت یک کوه عظیم نمکی به طول چند کیلومتر و با ارتفاع ۳۹۷ متر به‌عنوان میراث طبیعت در اختیار ما قرار گرفته است. کوهی که تاکنون ۶۰ غار نمکی در آن کشف شده است و طولانی‌ترین غار نمکی جهان به طول نزدیک به هفت کیلومتر در آن قرار دارد و به‌گفتهٔ متخصصان، شفگت‌انگیزترین غار نمکی جهان است. حالا مدیر بی‌سواد و متوهم و احتمالاً رانت‌خوار ما خودش به بخش خصوصی پیشنهاد برداشت و صادرات نمک از این کوه را می‌دهد. او اینقدر شعور ندارد که بین نمک‌های دریاچه ارومیه که ظرف یک تابستان و با تبخیر آب در ساحل دریاچه ارومیه پدید می‌آید و یک کوه چند کیلومتری نمک که طی میلیون‌ها سال با فرآیندهای شیمیایی پیچیده‌ای از دل دریا میلی‌متر به میلی‌متر بالا آمده است تفاوت وجود دارد. تصورش را بکنید مثل این است که کسی تصمیم بگیرد سنگ‌های تخت جمشید را به‌عنوان سنگ ساختمانی برش دهد و صادر کند. خوشبختانه پروژه برداشت نمک از این کوه که بعداً توسط سرمایه‌گذار دیگری شروع شده بود، بعد از مدتی و با پیگیری فعالان محیط‌ زیستی متوقف شد. آن روز زمان درازی در دامنه کوه نمکدان قدم زدم و گریستم؛ به حال خودم،‌ به حال قشم و به حال وطنم.

خدای‌شان ببخشد نظامیانی که چشم‌اندازهای کوه‌های اطراف شهرها را از مردم می‌گیرند و با سیم‌خاردار مردم را هم از دسترسی به عرصه مشترک ومشاع کوه‌ها منع می‌کنند و هم با ساخت‌و‌سازهای بی‌قاعده، مردم را از مشاهده و لذت‌بردن از چشم‌اندازهای آنها محروم می‌کنند. متأسفانه این شیوهٔ کار کم ‌کم از نظامیان به همه نهادهای دیگر منتقل شد. «چشم‌انداز» یک سرمایه مشاع اجتماعی است که متعلق به همه مردم کشور و به‌ویژه مردم یک منطقه است. همان‌گونه که اگر شما زمینی در شهر خریدید نمی‌توانید آن را به‌گونه‌ای بسازید که سهم آفتاب همسایه را بگیرید، وقتی شما در جوار منابع طبیعیِ مشاع که متعلق به همه‌ جامعه است مثل دامنه کوه‌ها یا ساحل دریاها می‌خواهید زمینی را تصاحب کنید حق ندارید به‌گونه‌ای ساخت‌و‌ساز کنید که مردم را از دسترسی به اصل منبع و بهره‌بردن از چشم‌اندازهای طبیعی آنها محروم کنید. متأسفانه این ضابطه در خیلی از واگذاری‌های زمین‌های صنعتی و نظامی در کشور ما رعایت نشده است. ظاهراً فلان ارگان نظامی یا فلان واحد صنعتی بخشی معین و نه‌چندان بزرگی از دامنه یک کوه یا ساحل یک دریا را تملک می‌کند اما در‌واقع عملاً دسترسی مردم به خود کوه و بهره‌برداری از چشم‌انداز آن را هم از بین می‌برد. در‌حالی‌که چشم‌انداز یک کوه از نظر ارزش اقتصادی صدها برابر زمین‌های اطراف کوه قیمت دارد. این مسئله به‌ویژه در جزیره‌ها که محدودیت مساحت دارند خیلی اهمیت دارد. ساحل جزیره یا چشم‌انداز مناظر طبیعی آن جزیره، ناموس جزیره است؛ مدیران جزایر حق ندارند ناموس جزیره را بفروشند.

پنج سال پیش که به قشم رفتم دیدم بخش بزرگی از ساحل جنوب شرقی قشم را نیروی دریایی سپاه سیم خاردار کشیده است. یعنی دسترسی به کیلومتر‌ها از ساحل از دسترس ایرانیان خارج شده بود. با‌این‌حال، دریا پیدا بود و لطفِ آن چشم‌انداز از زخمِ سیم خاردار می‌کاست. آبان ماه امسال که دوباره به قشم رفتم دیدم آن سیم خاردارها به دیوارهای سیمانی بلند تبدیل شده است و چشم مردم را از چشم‌انداز دریا نیز محروم کرده‌اند. ای کاش کسی به آنان می‌فهماند که چشمان مردم ایران خطری ندارد و نیازی به دیوار سیمانی نیست، آنها باید آسمان را سقف سیمانی بزنند تا ماهواره‌ها تعداد پیچ‌های روی تجهیزات‌شان را نشمارند و حفره‌های اطلاعاتی‌شان را با سیمان بپوشانند تا جاسوسان اسرائیل به سراپرده‌ی مقامات کشور رسوخ نکنند و با اطلاعات و تحلیل‌های غلط سیاست‌های غلط را در دامن آنها نگذارند. و البته در قشم انحصارگری در سواحل محدود به نظامیان نیست؛ هر نورچشمی که توانسته است بخشی از زمین‌های ساحلی را به تصرف یا تملک درآورد به ناموس جزیره تجاوز کرده است. و البته این تجاوز محدود به سواحل نیست و همه قشم در معرض هجوم است. به‌ویژه وقتی مدیریت‌ها، سیاسی و غیرتخصصی و رانتی باشند آنگاه برای تأمین مالی هزینه‌های جاری‌شان دست به خام‌فروشی زمین‌ می‌زنند. همین چند روز پیش مدیرعامل جدید قشم ا علام کرد در گذشته، تأمین مالی منطقه‌آزاد قشم، از طریق خام‌فروشی زمین انجام می‌شده است و هم‌اکنون به اندازه ده سال آینده، زمین فروخته شده است. تصورش را بکنید، مدیران یک موزه برای تأمین هزینه‌‌‌های نگهداری موزه و پرداخت حقوق کارکنان، شروع کنند اشیاء قیمتی داخل موزه را بفروشند!!

اگر می‌خواهید اوج تبانی توهم، جهل و رانت را در تخریب قشم ببینید این روایت را بشنوید: اوایل دولت یازدهم مدیرعامل یکی از شرکت‌های دولتی مرا به قشم دعوت کرد تا درباره یک پروژه عظیم سرمایه‌گذاری نظر بدهم. هدف‌شان این بود که یک مگاپورت (بندر عظیم برای پهلو‌گرفتن کشتی‌هایی با چند‌صد هزار تن ظرفیت) را در جزیره قشم در محلی که جزایر ناز قرار دارد تأسیس کنند و در این زمینه می‌خواستند مطمئن شوند که این پروژه ارزش سرمایه گذاری دارد. در‌واقع هدف این بود که قشم به بزرگ‌ترین بارانداز کشور تبدیل شود. تصورش را بکنید که شما در بهترین خیابان شهر یک ساختمان دارید که یک مغازه دو نبش دارد، حالا تصمیم گرفته‌اید آن مغازه را به انبار یا پارکینگ خانه تبدیل کنید. خدای من هنوز این درک در مدیریت کشور ما نیست که اگر قرار است قشم در قامت یک ژئوپارک یا اکوموزه جهانی ظاهر شود نباید به یک بندر بارانداز تبدیل شود. برای فهم ظرفیت و اهمیت ژئوپارک‌‌ها و میراث طبیعی کشورها در اقتصاد امروز جهانی، بد نیست بدانیم که در سال ۲۰۲۰ که بازدید از پارک‌های ملی آمریکا به‌علت کرونا ۲۸ درصد کاهش داشته است، بازدید از این پارک‌ها موجب ایجاد ۲۳۴ هزار شغل، ۷/۹ میلیارد دلار درآمد برای نیروی کار، ۷/۱۶ میلیارد دلار ارزش افزوده و ۶/۲۸ میلیارد دلار ستانده اقتصادی بوده است.

گرچه موضوع مگاپورت در قشم در آن زمان در سطح ایده‌پردازی بود و آن مقام نیز با تغییر یکی از وزرا عوض شد و من هم البته همان زمان به همکارانم در دانشگاه خلیج فارس خبر دادم که مراقب چنین ایده‌های خطرناکی برای قشم باشند؛ اما داستان همین‌جا نپذیرفته است. متأسفانه نگاه مهندسی و پروژه‌محور به قشم همچنان در حال پیشروی و تخریب است. در سال‌های ۹۷، ۹۸ و ۹۹ سه بار همایشی با عنوان «همایش تخصصی فرصت‌های سرمایه‌گذاری در قشم در حوزه نفت، گاز، پتروشیمی و انرژی» برگزار شده است که هدف آن مقدمه‌چینی برای اجرای تعداد زیادی پروژه پتروشیمی، پالایشگاه، انبارها و ترمینال‌های نفتی، نیروگاه، مگاپورت، اسکله‌‌نفتی و نظایر اینها در قشم است. اگر این پروژه‌ها اجرا شود به‌منزله‌ی پایان قشم است. وقتی کلنگ این پروژه‌ها بخورد، قشم «مات» خواهد شد. و باز با بسی تأسف در همین هفته مدیرعامل جدید قشم اعلام کرد که درخواست داده‌ایم کل جزیره قشم به منطقه آزاد تبدیل شود و قرار است تا ۱۴۰۴ قشم به قطب صادرات پتروشیمی خاورمیانه تبدیل شود و برنامه توسعه جزیره قشم را شامل احداث بنادر بزرگ چندمنظوره، تأسیس بورس انرژی منطقه‌ای، تبدیل جزیره به هاب بانکرینگ (سوخت‌رسانی) به کشتی‌های عبوری از خلیج‌فارس و تأسیس ذخایر بزرگ انرژی، اعلام کرد.

خدای من، هر دولت جدید،‌ اول مقداری به دولت قبلی فحش می‌دهد و بعد چشم‌هایش را می‌بندد و همان کارهای دولت‌های قبلی را ادامه می‌دهد. البته ایشان افاضه فرموده‌اند که قرار است تا ۱۴۰۴ قشم همزمان به هاب (یعنی همان قطب) صادرات پتروشیمی و قطب گردشگری داخلی و خارجی تبدیل شود. من ایشان را نمی‌شناسم اما کودکانه‌ترین سخنی که می‌شود از یک مدیرعامل جزیره رویایی و باستانی قشم شنید همین سخن است: تأسیس همزمان قطب پتروشیمی و قطب گردشگری در یک جزیره آبرفتی بی‌نظیر (این جمله را عامدانه نوشتم به این امید که رگ غیرت ایشان بجنبد و از من شکایت کند تا بقیه خطبه‌ام را در دادگاه بخوانم). و البته چرا بنشینیم تا مدیرعامل قشم از ما شکایت کند؟ کجایید فعالان محیط زیست؟ همت کنید و برای حفاظت از محیط‌زیست و سرمایه‌های طبیعی قشم که در مالکیت مشاع ملت ایران است، در یک شکایت جمعی کسانی که کمر همت بسته‌اند تا قشم را نابود کنند، به دادگاه فرابخوانید تا دستِ‌کم سرعت تخریب آنان را کند کنید تا شاید دستی از غیب برون آید و کاری بکند. این مدیرعامل محترم را توصیه می‌کنم که سری به کرمانشاه بزنند و پیامدهای توسعه همزمان قطب‌گردشگری و قطب پتروشیمی را در دشت بیستون ملاحظه فرمایند. دعوت می‌کنم به اصفهان تشریف بیاورند و میهمان من باشند تا نتیجه توسعه همزمان قطب صنعتی و قطب گردشگری در اصفهان را ببینند. فعلاً تا قبل از سفر ایشان به اصفهان، از این مدیرعامل محترم درخواست می‌‌کنم اگر می‌خواهند خدمتی به قشم کنند تکلیف توسعه مزارع پرورش میگو را که در همین سال‌های اخیر در نزدیکی کوه نمکدان انجام شده و موجب اعتراض یونسکو و تهدید ایران به اخراج ژئو‌پارک قشم از فهرست میراث طبیعی جهانی شده است، مشخص کنند. آخر شما چگونه می‌خواهید قشم ژئوپارک باشد هاب پتروشیمی هم باشد؟ یونسکو اعلام کرده است توسعه مزارع پرورش میگو در حوالی کوه نمکدان مخالف اصول ژئوپارک است چگونه می‌خواهید قشم را به هاب انرژی و پتروشیمی کشور تبدیل کنید و قشم همچنان ژئوپارک بماند؟ خدا را دستِ‌کم با خودتان تسویه حساب کنید.

 از امروز همه‌مان موظفیم از قشم مراقبت کنیم. ما فعلاً و تا خیلی سال دیگر، در نظم صنعتی جهانی هیچ جایگاهی نداریم و باید به فکر جایگزینی برای نفت باشیم. ارزش اقتصادی نفت با رواج انرژی‌های نو رو به کاهش است و برای آنکه نسل آینده گرسنه نماند، به قشم، به‌عنوان یکی از جذاب‌ترین پارک‌های طبیعی جهان، و سایر جزایری که ظرفیت گردشگری طبیعی جهانی دارند، نیاز داریم. اگر مدیران ما عُرضه ندارند این جزایر را به مراکزی برای جذب ژئوتوریست‌های جهانی و منبعی برای کسب درآمد ارزی ایران تبدیل کنند، حق ندارند سرمایه‌‌های طبیعی آنها را با پروژه‌های رانت‌جویانه نابود کنند.

آخر جزیره آبرفتی یگانه‌ای همچون قشم، که وجب به وجب آن جاذبه طبیعی است و دارای دستِ‌کم ۲۵ ژئوسایت طبیعی گردشگری است و طولانی‌ترین و شگفت‌انگیزترین غار نمکی دنیا در آن است و می‌تواند به یکی از جذاب‌ترین ژئوپارک‌های جهان تبدیل شود و به اندازه نفت برای نسل‌های آینده درآمد داشته باشد، با چه استدلالی قرار است به قطب نفت‌ و گاز و پتروشیمی و بارانداز انرژی ایران تبدیل شود؟ اگر ۳۰ سال پیش این جزیره رویایی را به یک منطقه آزاد صنعتی و تجاری تبدیل کردیم، می‌گوییم آن زمان اوج خریت ما و نیاز ما و بی‌تجربگی ما و وفور درآمد نفتی بود. اما اکنون تبدیل آن به بارانداز انرژی کشور یکی از خطاهای غیرقابل گذشت نظام تدبیر است که هرچه زودتر متوقف شود خدمتی به آبروی عقلانیت جمعی ایرانیان است. بگذارید خشم خود را با این جمله که اکنون یک‌باره به ذهنم فرود آمد اندکی بیرون بریزم: خَرخَریت یا خرانه‌ترین خریت، خریتی است که خرها هم می‌فهمند خریت است. لطفاً این جمله را با آب طلا بنویسید و بر دروازه‌های ورودی جزیره قشم بیاویزید.

کیش، آن جزیره مرجانی با سواحل طلایی در چشم‌وهم‌چشمی ما با دبی تقریباً «مات» شده است، یعنی چنان به طبیعت این جزیره آسیب زده‌ایم که اکنون کاری و مأموریتی بیش از یک جزیره تفریحی معمولی در سطح استانداردهای ایرانی از آن نمی‌توان انتظار داشت. قشم نیز با الگو قرار‌دادن کیش، سال‌هاست «کیش» شده است و اگر سیاست گسترش ساخت‌و‌سازهای تجاری، صنعتی، اقامتی، تفریحی و نظامی در آن ادامه یابد، و تخریب چشم‌اندازهای مناظر طبیعی و سواحل و کوه‌های مدهوش‌کننده آبرفتی آن گسترش یابد و طرح‌های صنعتی نظیر پالایشگاه و مگاپورت و پتروشیمی در آن پیاده شود به‌زودی شاهد «مات»‌شدن قشم خواهیم بود. در سفر آخرم به قشم (اوایل آبان ماه امسال) کوشیدم مدیرعامل سابق این جزیره را ببینم و برخی نکات مصداقی از برنامه‌های آسیب‌ناک برای این جزیره را بگویم اما چنین مجالی به من داده نشد.

اکنون اما بیش از قشم، نگرانی من برای هرمز است. این یاقوت بی‌نظیر در میانه خلیج فارس که گویا توسط رانت‌خواران حکومتی و خصولتی در همین چند سال اخیر کشف شده است. رانت‌خواران حکومتی البته تا همین چند سال اخیر خاک سرخ هرمز را به‌‌صورت انبوه صادر می‌کردند اما در سال‌های اخیر وارد حوزه گردشگری تفریحی هم شده‌اند.

کیش خیلی وقت پیش مات شد؛ قشم اما هنوز فرصت بازگشت دارد ولی اگر مراقب نکنیم به‌زودی مات خواهد شد. ولی به‌گمانم امروز خطر فوری و اصلی بالای سر هرمز بال‌بال می‌زند و با یک غفلت هرمز را نابود خواهد کرد. هرمز آنقدر کوچک است که فرصت کیش‌شدن ندارد، مستقیماً مات خواهد شد (مساحت هرمز کمتر از سه درصد مساحت قشم است). قشم مانند یک ظرف سفالی بزرگ است که اگر جاهایی از آن پریدگی یا ترک پیدا کند هم قابل ترمیم است و هم همچنان قابل استفاده. اما هرمز مانند یک نگین عقیق کوچک است که با یک خراش یا پریدگی،‌ ارزش نمادین آن از دست می‌رود. یعنی فقط چند مورد از بی‌شمار خطاهایی که در توسعه قشم رخ داده کافی است تا در هرمز رخ دهد و آن را مات کند. در سال‌های اخیر در هرمز تصمیمات خطایی گرفته و اجرا شده است که اگر ادامه یابد، با چند گام دیگر، هرمز وارد موقعیت «کیش و مات» خواهد شد. تنگه هرمز که روزگاری نقطه اقتدار‌آفرین ما بود کم‌کم با کاهش اهمیت نفت صادراتی خلیج فارس در جهان و با حاکمیت ماهواره‌ها و پهبادها بر فضای دریاها، دیگر آن تنگه استراتژیک سابق نخواهد بود. اما جزیره هرمز می‌تواند نقطه قوت آینده اقتصاد ایران باشد.

تصورش را بکنید، جزیره هرمز یک نگین سنگی طبیعی است با وسعت ۴۲ کیلومتر‌ مربع، که با بیش از هفتاد نوع کانی و سنگ، با حدود ۹۰ طیف رنگی مسحور‌کننده، در طول میلیون‌ها سال از وسط دریا سر از آب برآورده است. هرمز نگین انگشتری ایران است. با این نگین چه باید کرد؟ آن را تمیز کنیم و تراش بدهیم و در معرض تماشای جهانیان قرار بدهیم و صدها سال از منافع آن بهره ببریم یا آن را تکه‌ تکه کنیم و بفروشیم؟ یا آن را با سیمان و آهن و سنگ بپوشانیم؟ در گذشته این نگین را تکه ‌تکه می‌کردیم و می‌فروختیم. حجم عظیمی از خاک‌ها و سنگ‌های رنگی این جزیره در گذشته صادر شده است؛ با اجازهٔ مغزهای کوچک مدیریتی (جهل) که نمی‌دانستند ارزش تماشاگری و توریستی این کوه‌ها و چشم‌اندازها هزاران برابر ارزش فروش خاک و سنگ آنهاست؛ و نمی‌خواستند بدانند که با فروش، ظرف ده سال یا بیشتر، یک کوه یا یک ساحل تمام می‌شود، و با اولین برداشت از خاک و سنگ آنها، ارزش چشم‌انداز توریستی آنها نابود می‌شود. اینها اگر جاهل نبوده‌اند پس باید بگوییم عطش رانت آنها را کور کرده بوده است.

در سال‌های اخیر که فعالان محیط زیست مسئله را دنبال و آشکار و تقبیح کرده‌اند دیگر خاک‌فروشی نمی‌کنیم، اما اکنون تخلیه سیمان بر روی چهره درخشان این نگین آغاز شده است؛ آن هم با بهانه توسعه گردشگری. این از آن خرخریت‌های آشکار و تبانی‌های عظیم توهم، جهل و رانت است. ساخت هر سازه‌ای غیر از سازه‌های طبیعی در این جزیره (سازه‌های بومی و طبیعی که از سنگ و گل و چوب و سفال و حصیر و پارچه و آهک و ساروج ساخته شده باشد) خراش‌انداختن و آلوده‌کردن چهره این نگین است؛ به‌ویژه سازه‌هایی که به ناموس سواحل و ناموس چشم‌اندازهای بی‌نظیر کوه‌های رنگین تجاوز می‌کنند.

در دیدار آبان امسال از هرمز دیدم که در ساحل شمال غربی جزیره دارند یک مجموعه عظیم اقامتی به نام «هتل ماجرا» از جنس سیمان محض بر یکی از بهترین بخش‌های ساحلی جزیره می‌سازند. سقف‌‌ها را گرد ساخته‌اند که مثلاً به شکل گنبدهای گلی یا کپر باشد و سازه‌‌ها را با رنگ‌های مختلف رنگ کرده‌اند که مثلًا شکل رنگ‌های متنوع جزیره باشد. اما خدا می‌داند این مجموعه با ناموس جزیره چه خواهد کرد. تصورش را بکنید حجم زیادی خاک را با شکر بیامیزیم و به‌شکل شکلات و با رنگ‌های متنوع و جذاب درست کنیم و بدهیم به کودکی بخورد و بگوییم ببینید چقدر این غذایی که دادیم به این کودک خوشگل و خوشمزه بود! وقتی حجم عظیمی از سازه‌‌های سیمانی را همراه با حجم عظیمی تأسیسات بر روی خاک ساحلی کاشتید مثل لانهٔ‌ موریانه‌ای خواهد بود که کم ‌کم بقیه ساحل‌ها را و بقیه خاک جزیره را می‌خورد و جلو می‌رود. هر سازه‌ای مجوزی می‌شود برای سازه‌ی بعدی و راه را برای چانه‌زنی و گسترش مشروع ساحل‌خواری و جزیره‌خواری می‌گشاید. مخصوصاً اگر رونق بگیرد کم ‌کم همه را نمک‌گیر می‌کند. سازه‌های تفریحی در این جزیره باید جوری ساخته شود که اگر لازم شد به‌راحتی قابل حذف و تخریب باشد و بقایای آن به‌راحتی با یک سیلاب و با یک آتش‌زدن ساده از بین برود و محیط بتواند به حالت طبیعی اولیه برگردد. حتی ایستگاه‌های بهداشتی و دستشویی‌ برای گردشگران نیز باید یا با سازه‌های سنتی طبیعی یا به‌صورت پیش‌ساخته و قابل حمل باشد. در‌واقع هر ساخت‌وسازی روی بخش غیرمسکونی این جزیره می‌شود باید مانند حالتی باشد که روی یک نگین عقیق را با رنگ‌های قابل شست‌و‌شو نقاشی می‌کشیم. اما اگر روی این نگین را با قلم فلزی خراش دادیم و نقش انداخته‌ایم به نگین خیانت کرده‌ایم.

من‌ واقعاً حیرانم که در میان این همه دستگاه،‌ از سازمان حفاظت محیط‌زیست و سازمان (بعدها وزارت) میراث فرهنگی و گردشگری، و مراجع استانی و دستگاه‌های محلی هیچ مقام یا کارشناسی نبوده است که با احداث چنین پروژه عظیم سیمانی در یکی از بهترین چشم‌اندازهای اکوموزه هرمز مخالفت کند؟ هیچ پاسخی ندارم، جز آنکه بگویم یا همه فاسد بوده‌اند یا همه جاهل بودند یا همه ترسو، و یا ترکیبی از آنها. این است حاصل عملکرد گزینش‌های ایدئولوژیک در نظام اداری که نتیجه‌اش جز اخراج نخبگان سالم، عالم و دلیر نبوده است.

وقتی به برخی فعالان محیط زیست گفتم چرا نشستید تا چنین مجموعه سیمانی انبوهی بر ساحل جزیره هرمز بنشیند گفتند این پروژه از جایی در تهران حمایت می‌شود و زور کسی در جزیره به آن نمی‌رسد. هر چند وقت یک بار هم استاندار یا یک وزیری را برای بازدید دعوت می‌کنند و حتی با آنکه مجتمع هنوز ناتمام است در ایام تعطیل خانواده برخی مقامات حکومتی در آن اقامت می‌کنند. گفتند حتی در اوایل که از سوی فعالان محیط زیست برخی مخالفت‌ها با احداث این پروژه شد و حساسیت‌هایی در سطح جامعه محلی ایجاد شد، با پخش‌کردن برخی کمک‌ها و اقلام خوراکی و غیرخوراکی بین خانواده‌های مستمند، کوشیدند فضای عمومی را آرام کنند.

متأسفانه چند روز بعد از سفرم به هرمز در اخبار دیدم که اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس در سفر خود به هرمز از این مجموعه نیز دیدار کرده‌اند. ای کاش اعضای محترم این کمسیون، که نیمی از آنها روحانی هستند و بقیه نیز تخصصی در حوزه‌های میراث طبیعی و زیست محیطی ندارند، با کارشناسان برجسته میراث و محیط زیست مشورت کنند و اگر نسبت به پیامدهای منفی و آسیب‌های ساخت‌وسازهای مدرن در بخش غیرمسکونی جزیره هرمز آگاه شدند هم‌اکنون که ایام بررسی بودجه ۱۴۰۱ است، اعتباری برای تخریب و برچیدن این مجموعه و تأمین خسارت سرمایه‌گذار تصویب کنند. من قطعاً راضی به خسارت سرمایه‌گذار نیستم. مقامات مسئول قبلی اگر خطایی در دادن مجوز کرده‌اند باید خسارت اصلاح آن خطا را دولت جبران کند. اما اگر خطای در تصمیمات‌مان را با این استدلال که «حالا خرج زیادی شده است و نمی‌شود کار را متوقف کرد» اصلاح نکنیم،‌ در یک نظام اداری فاسد و جاهل، سیل‌ خطاهای بعدی همه هستی ما را با خود خواهد برد.

چرا اصرار دارم بر توقف این پروژه؟ چون این نخستین سازه عظیم سیمانی در سواحل غیرشهری هرمز است و از همین آغاز باید راه تکثیر این‌گونه سازه‌ها بسته شود؛ همان کاری که باید با کارخانه سیمان قشم هم می‌شد. شک نکنیم که در توسعه گردشگری هر کجا اصرار بر ساخت‌وساز با بتن و سیمان بود، یعنی طرف می خواهد میخ خودش را سفت کند که دیگر نتوانند او را از آنجا برانند. و دقت کنیم که هرمز کلاً ۴۲ کیلومتر ‌مربع مساحت دارد که ۳۸ کیلومتر آن گنبد نمکی است. بنابراین تخصیص زمین در این جزیره خیلی حساس است و دقت ویژه می‌طلبد. برای من قابل فهم نیست که برای ساختن یک هتل تفریحی مدرن برای پولدارهای داخلی، چرا ۱۴۰۰ کیلومتر سواحل خلیج فارس را رها کرده‌اند و درست رفته‌اند روی نگین هرمز را آلوده کرده‌اند؟ البته احتمالًا بهانه آنها و توجیه مسئولان، توسعه گردشگری هرمز و حمایت از کسب‌وکارهای محلی بوده است ولی راه درست‌کردن ابرو، کور‌کردن چشم نیست!!

با بررسی بیشتر متوجه شدم که پروژه «ماجرا» نخست با عنوان «اقامتگاه بوم‌گردی» مطرح شده است ولی حالا که در حال اتمام است در بروشور‌های تبلیغی، خود را «هتل ماجرا» معرفی کرده ‌است. اقامتگاه بوم‌گردی باید در پیوند با بافت‌های محلی و فرهنگی موجود شکل بگیرد و حلقه تکمیل و بهبود‌دهنده بافت‌های موجود و فعال‌کردن بقیه خدمات گردشگری باشد. معنی ندارد در خارج از شهر در دل طبیعت مجموعه مدرنی را به نام اقامتگاه بوم‌گردی معرفی کنیم. آیا بهتر نبود به جای تخصیص زمین در دل طبیعت و در یکی از چشم‌اندازهای بی‌نظیر هرمز،‌ از سرمایه‌گذار درخواست می‌کردند که بر روی توسعه و بازسازی خانه‌های بومی داخل شهر هرمز و مشارکت‌ با خانواده‌ها برای تبدیل خانه‌ّ‌های‌شان به اقامتگاه‌های دایمی یا موقت بوم‌گردی سرمایه‌گذاری کند؟ با این سرمایه ‌سنگینی که بر روی این هتل شده است می‌شد کل خانه‌‌های سنتی هرمز را بازسازی کرد و کوچه‌هایش را ساماندهی کرد و بدون آسیب به طبیعت، خود شهر هرمز را هم به جاذبه بی‌نظیر گردشگری تبدیل کرد و صدها شغل نیز برای ساکنان بومی ایجاد کرد. سرمایه‌گذار هم بی‌گمان سهم سود خودش را می‌برد.

در هر صورت این «هتل» نخستین مجموعه عظیم اقامتی مدرن در هرمز است که می‌تواند راه را برای آغاز پروژه‌های دیگری از این دست باز کند که به‌منزله‌ی سوتِ آغاز مسابقه برای پایان‌دادن به ظرفیت جهانی گردشگری هرمز است. اینها هنوز تفاوت یک جزیره اقامتی تفریحی را که محلی برای استخوان سبک‌کردن پولدارهای داخلی است، با یک ژئوپارک جهانی نمی‌دانند. هرمز یک جزیره استثنایی طبیعی و یک جاذبه ژئوتوریستی جهانی است که فقط باید برای بازدید کوتاه‌مدت و بیشتر با هدف جذب توریست‌های جهانی مدیریت شود تا بتواند تبدیل به یک منبع درآمد پایدار ارزی برای نسل‌های آینده‌ای شود که ما آب و نفت‌شان را سَر کشیدیم.

من البته گمان نمی‌کنم اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس یا سایر مقامات مسئول کشور چنین غیرت و همتی داشته باشند که بایستند تا این مجموعه برچیده شود؛ و البته خسارت‌های سرمایه‌گذار را هم بدهند، تا این کثافت‌کاری کودکانه ولی عظیم‌ مدیریت کشور، از روی هرمز پاک شود. پس پیشنهاد می‌کنم گروه‌های محیط زیستی و نخبگان محلی در یک همبستگی اجتماعی، گفت‌وگو و روشنگری و حساسیت در این‌باره را زنده نگهدارند و مراقب احتمال خسارت بیشتر به محیط زیست و تجاوز به ناموس جزیره باشند. کیش و قشم را از ما دزدیدند و نابود کردند، نگذاریم هرمز را نیز بدزدند. همه مراقب باشیم، اگر موریانه‌ی ساخت‌و‌سازهای سیمانی مدرن در بخش غیرمسکونی جزیره هرمز راه بیفتد و شروع به خوردن جزیره کند،‌ ده سال دیگر این جزیره نابود است، یعنی ارزش جهانی خود به‌عنوان یک موزه طبیعی را از دست خواهد داد. اگر امروز این دغدغه‌ها را مطرح نکنیم به‌زودی در هرمز شاهد ساخت هتل‌های بلندمرتبه خواهیم بود.

و متأسفانه پیش‌بینی من پیشاپیش محقق شده است. چند صد متر بعد از این هتل، بر ساحل نمکی غربی، یک تپه نمک را با لودر صاف کرده‌ بودند و یک سازه فلزی روی آن بنا شده بود تا بر روی آن مثلاً ایستگاه خدمات گردشگری بسازند. یعنی حلقه دوم زنجیره موریانه‌خوری سیمانی در غرب جزیره دارد شکل می‌گیرد. خدایا تصورش را بکنید:‌ قرار است به گردشگران خدمات رفاهی بدهند،‌ آنگاه همان چیزی که سرمایه و جاذبه این جزیره و موجب جذب گردشگران است، یعنی ساحل بکر بی‌نظیر و تپه‌های پیرامون آن را تخریب می‌کنند. مشکل اینجاست که این سازه‌ها و مجموعه‌ها بعداً به یک کلنی تخریب‌کننده و آلوده‌کننده تبدیل خواهند شد؛ و کم‌ کم ساحل را هم به تملک در‌می‌آورند و همچون سواحل خزر، ساحل‌خواری آغاز خواهد شد. یک راهنمای محلی به من گفت و عکس آن را هم نشانم داد که اینجا کنار همین پروژه، قبلاً تابلوی بنیاد برکت نصب بوده است. روی تابلو نوشته بود «طرح توسعه پایدار جزیره هرمز، ایستگاه خدمات گردشگری شماره یک، با حمایت بنیاد برکت» و بعد نام سرمایه‌گذار بومی نوشته شده بود. در بخش‌های دیگری از جزیره، از جمله در دره مجسمه‌ها، باز هم تابلوهایی از بنیاد برکت با عنوان «طرح توسعه پایدار جزیره هرمز»‌ را دیدم و باز‌هم ساخت‌وسازی غیرهمگون با طبیعت منطقه. آقایان بنیاد برکت، این جزیره خودش به‌تنهایی یک برکت عظیم الهی است شما لطفاً دامن خود را برچینید تا این برکت آسیب نبیند. من ۲۵ سال است معلم توسعه هستم، لطفاً یک کلاس بگذارید تا رایگان بیایم و برای شما مفهوم «توسعه پایدار» را تدریس کنم.

متأسفانه این جهالت پایانی ندارد. همچنان‌که در اطراف جزیره می‌چرخیدم در شرق جزیره در کنار کوه «کلاه رستم» دیوارهایی را دیدم که بالا رفته است. پرسیدم چیست، گفتند قرار است اینجا یک کارخانه برای پرکردن کپسول گاز برای مصرف اهالی جزیره احداث شود. خدای من یعنی در میان این همه مدیر و نهاد متولی کسی متوجه نیست که چشم‌انداز کوه کلاه رستم و کوه‌های رنگی خیره‌کننده اطراف آن که بخشی از جاذبه‌ گردشگری این جزیره است با ساختن تعدادی سوله در این منطقه از بین خواهد رفت؟ این است آن جهل توهم‌آمیزی که بر مدیریت سرمایه‌های ملی ما حاکم است. متأسفانه در هرمز موارد فراوان دیگری از این نمونه‌ها هست که می‌توان ذکر کرد.

در هرمز حتی اگر یک توالت هم برای رفاه گردشگران ساخته می‌شود یا باید در زیرِ زمین باشد یا پشت یک برآمدگی طبیعی آن هم با نمایی سازگار با محیط زیست و تا حد ممکن از مصالح طبیعی منطقه یا به‌صورت کانکس‌های پیش‌ساخته سبکی که به‌سادگی قابل انتقال باشد.

فعالیت عجیب دیگری که دیدم این بود که در شرق جزیره داشتند قلّه یک کوه سفید‌رنگ به سفیدی برف را می‌بریدند تا سنگ‌هایش را برای ساحل‌سازی در قسمت شهری استفاده کنند. درست مثل اینکه بخش‌هایی از یک نگین را ببرند تا بخش دیگری از نگین را با آن تزئین کنند. نه‌تنها برش کوه‌هایی که سرمایه و جاذبه اصلی هرمز است خیانت به هرمز است بلکه ساحل‌سازی مصنوعی در یک جزیره قیمتی هم، پنجه‌انداختن به روی جذابیت آن و کاستن از ارزش گردشگری آن است. مثل آن است که از یکی از ستون‌های تخت جمشید، تکه سنگ‌هایی را بشکنیم و آنها را با سیمان در شکستگی بقیه ستون‌ها فروکنیم، هر دو کار خسارت‌آمیز است. مدیران هرمز به جای آنکه جلوی دست‌اندازی واحدهای مناطق مسکونی به حریم ساحل را بگیرند، با ساختن موج‌گیر‌های مصنوعی ساحل طبیعی شهر هرمز را به ساحل مصنوعی که هیچ ارزش گردشگری ندارد تبدیل کرده‌اند. درهرصورت اگر می‌خواهید دیوار ساحلی بسازید، دستِ‌کم از داخل کشور سنگ به هرمز ببرید نه آنکه چشم‌انداز کوه‌های قیمتی آنجا را تخریب کنید.

و نکته عجیب از نظر من این است که چرا ساکنان بومی هرمز، به‌ویژه جوانان و درس‌خوانده‌ّای آنها در برابر دست‌‌اندازی به سرمایه‌های طبیعی و‌ ملی هرمز که اولین خسارت‌بیننده آن خود آنها و فرزندان آنها هستند، چنین ساکت بوده‌اند؟ آیا دلخوش بوده‌اند که فلان هتل در هنگام ساخت چند نفر کارگر و بعد در هنگام افتتاح نیز چند نفر دربان و مستخدم از آنان استخدام خواهد کرد؟ به‌گمانم پاسخ همان است که در کتاب «کمبود» آمده است: فقر انسان‌ها را تونل‌بین می‌کند یعنی اجازه نمی‌دهد تا آنها چشم‌اندازهای فراخ‌تر و منافع بلندمدت را ببینند. باز برای من عجیب است که چگونه مردم و نخبگان محلی نشستند تا مقامات هرمز به یک سرمایه‌گذار خصوصی اجازه دهند در املاک دولتی اسکه و دقیقاً در حریم خانه تاریخی جری پولاک که در فهرست آثار ملی ثبت شده است یک کافه لاکچری و تشریفاتی بسازد ولی فروشندگان محلی به‌ویژه زنان باید در بیرون اسکله در خیابان‌های اطراف اسکله سرگردان باشند و در کنار خیابان بساط پهن کنند. آیا بهتر نبود زمین دولتی مجاور اسکله را به تأسیس یک بازارچه محلی با سازه‌های سنتی تخصیص می‌دادند تا فروشندگان محلی برای فروش صنایع دستی هرمز سرگردان حاشیه خیابان‌ها نباشند و کرامت انسانی آنها لگدمال نشود؟

البته از حق نگذریم، یکی از بهترین اقداماتی که در هرمز دیدم، تأسیس بازارچه حصیری در ساحل خاک سرخ بود. این همان ساحلی است که برای سال‌ها یکی از همان نورچشمی‌های حکومتی، تپه‌های خاک سرخ خوراکی آن را تخریب می‌کرد و با کشتی صادر می‌کرد. اکنون دزدی خاک سرخ متوقف شده‌ است و با راه‌اندازی یک بازارچه با دکه‌‌های حصیری بر بستر معدن خاک سرخ، یکی از زیباترین رویدادهای ‌گردشگری هرمز شکل‌ گرفته است. جاذبه دکه‌های حصیری با جاذبه ساحل اثیری به‌هم آمیخته‌اند و یکی از مسحورکننده‌ترین چشم‌اندازهای هرمز را شکل داده‌اند. اکنون در این فصل، در ساحل خاک سرخ، اشتغال، زندگی و گردشگری در‌هم آمیخته است. این تجربه باید الگوی توسعه تمام سواحل هرمز باشد. ای کاش ساکنان بومی هرمز متوجه این مسئله باشند که هر بخش از جزیره که با سازه‌های مدرن تسخیر شود، ممکن است موجب ورود و اسکان موقت چند پولدار داخلی شود اما ظرفیت هرمز برای تبدیل‌شدن به یک جاذبه جهانی را از بین می‌برد و بنابراین منافع آنها و فرزندان آنها را در بلندمدت از بین می‌برد. اگر هرمز به یک جزیره اقامتی پر از سازه مدرن تبدیل شود، فرصت‌های آینده خود را به‌عنوان یک اکوموزه از دست خواهد داد و بنابراین نمی‌تواند به یک جاذبه جهانی تبدیل شود.

درباره هرمز گفتنی زیاد است، اما تنها به چند نکته کوتاه دیگر اشاره می‌کنم. نخست اینکه در این جزیره نباید حتی یک خودروی سوخت فسیلی حرکت کند. پنج سال پیش که به هرمز رفتم فقط تعداد محدودی خودرو در جزیره بود و گفتند تا سال ۱۳۸۵ فقط پنج وسیله نقلیه موتوری در جزیره بوده است. امروز چند صد خودروی چهارچرخ و سه‌چرخ بنزینی در جزیره تردد می‌کنند. اولین کاری که باید کرد این است که خودروهای بنزینی و گازوئیلی از این جزیره اخراج شوند و فقط دوچرخه، مورسیکلت‌های برقی و خودروهای کوچک برقی به تعداد محدود حق تردد و ارائه خدمات داشته باشند. مدیران منطقه بهتر است امکان جایگزینی ارزان موتور سه‌چرخه‌هایی که گردشگر جابه‌جا می‌کنند را با وسایل برقی فراهم آورند.

همچنین لازم است ممنوعیت ساخت‌وساز بلندمرتبه و ممنوعیت نماکاری‌های بی‌قاعده و ناهمگون با معماری منطقه در بخش مسکونی هرمز اِعمال شود. از این گذشته، لازم است مرزهای بخش مسکونی شهر معین و محدود و همچون ناموس جزیره از آن مراقبت شود. نیز ضروری است امکان مهاجرت به جزیره متوقف و سرریز افزایش جمعیت بومی جزیره نیز با حمایت‌هایی (نظیر دادن زمین و وام مسکن ارزان) به‌سوی اسکان در شهرهای نزدیک در داخل کشور (مثل بندرعباس و شهرهای اطراف آن) هدایت شود.

متأسفانه نمی‌دانم در یک جزیره کوچک با ۷۰۰۰ نفر جمعیت چرا باید یک دانشگاه آزاد بزرگ آن هم در دامنه یکی از چشم‌اندازهای زیبای پشت شهر و آن هم با آن وسعت عظیم بنا شده باشد؟ نه هرمز آن اندازه دانشجو دارد و نه آن دانشگاه کمکی به اقتصاد هرمز می‌کند. پس کدامین فکر معیوب آن معجزه هزاره را در وسط این جزیره بی‌نظیر کاشته است؟ از این‌گذشته، تخصیص آن همه زمین به دانشگاه، با چه توجیهی صورت گرفته است در‌حالی‌که هرمز با مشکل کمبود زمین روبه‌روست و بخش زیادی از جوانان هرمز مشکل مسکن دارند؟

نهایتاً حدس می‌زنم یکی از عوامل اینکه مدیران منطقه به ورود سرمایه‌های سودجویانه و آسیب به ثروت طبیعی ملی تن می‌دهند این است که فکر می‌کنند می‌توانند از سرمایه‌گذاران این پروژه‌ها برای آبادانی منطقه و مدیریت شهری کمک مالی بگیرند. مثلًا کوچه‌ها و خیابان‌های هرمز بسیار آلوده و پر از زباله و بسیاری از چراغ‌های معابر خراب است و احتمالاً شهرداری امکان رسیدگی به آنها را ندارد. (با‌توجه‌به اندک‌بودن ساخت‌وساز در قسمت شهری جزیره هرمز احتمالاً شهرداری درآمد کافی ندارد). به‌گمانم لازم است مثل همه ژئوپارک‌های دنیا، یک ورودیه نسبتاً سنگین از هر گردشگری که وارد هرمز می‌شود دریافت شود و صرف خدمات عمومی شود.

در پایان می‌خواهم پیشنهاد ‌کنم - اما نمی‌دانم به چه کسی پیشنهاد کنم؟ - به شورای عالی و مدیران مناطق آزاد که تاکنون با نگاه تجاری صِرف به قشم و کیش این سرمایه‌‌‌های یگانه طبیعی را تخریب کرده‌اند؟ یا به وزارت «میراث ‌فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی» که احتمالاً ساخت هتل در هرمز و ساحل سایر جزایر با مجوز و حمایت آن انجام گرفته است؟ یا به رئیس‌جمهور که نمی‌دانم در میان این همه بحران، اصلاً حوصله و دغدغه‌‌ی حفاظت از میراث طبیعی کشورمان را دارد یا نه؟ آیا او «کمیته ملی نجات میراث طبیعی و تاریخی ایران» را تشکیل خواهد داد؟ رئیس‌جمهور دستِ‌کم می‌تواند برای جلوگیری از خسارت‌های بیشتر به نگین هرمز، دستور دهد ثبت هرمز به‌عنوان یک اثر طبیعی ملی که ده ‌سال است پرونده آن باز است، هرچه سریع‌تر‌ به سرانجام برسد. اکنون پنجاه سال است که متخصصان مفهوم «اکو‌موزه» (ecomuseum) را معرفی کرده‌اند. اکوموزه جایی است که ترکیب «قلمرو-میراث-‌چشم‌انداز» (territory-heritage-landscape) یکجا وجود دارد. اکنون ۳۰۰ اکوموزه ثبت شده در جهان فعال هستند و هرمز ظرفیت آن را دارد که بر تارک همه اکوموزه‌های جهان بنشیند. تمام سرمایه‌گذاری‌هایی که تاکنون در هرمز شده است به بهانه توسعه هرمز و اشتغال‌زایی برای ساکنان بومی آنجا بوده است. هیچ خدمتی به ساکنان بومی هرمز بیش از آن نیست که هرمز را به‌عنوان نخستین «اکوموزه» کشور ثبت کنیم و قوانین جهانی اکوموزه‌ها را نسبت به آن رعایت کنیم.

همچنین پسندیده است که آقای رئیس‌جمهور دستور دهند که تمام فعالیت‌های قانونی و اجرایی مربوط به تبدیل قشم به هاب پتروشیمی و انرژی متوقف شود و موضوع توسط یک کمیته ملی کارشناسی دقیقاً بررسی و تصمیم در این مورد به انتشار گزارش این کمیته موکول شود. از این‌گذشته ایشان می‌توانند دستور تشکیل «کمیته ملی بازاندیشی در مأموریت و کارکرد جزایر خلیج فارس» را بدهند و دستور دهند تا ارائه گزارش این کمیته و اتخاذ تصمیم در دولت، هر نوع پروژه و سازه‌ای (صنعتی یا کشاورزی یا شیلات) که می‌‌تواند چشم اندازهای زیبای کلیه جزایر خلیج فارس را به خطر بیندازد یا به جاذبه‌های گردشگری آنها آسیب برساند، متوقف شود.

و اما پیشنهادی برای حکومت: من در سال ۱۳۸۲ به مقامات استان اصفهان پیشنهاد تشکیل «پلیس آب» را دادم، اما آشکارا به پیشنهاد من خندیدند. امروز هم پیشنهاد تشکیل «پلیس زلف ایران» را می‌دهم. لطفاً آن همه نهادهایی که مأموریت‌شان امربه‌معروف است و آن بخش از نیروی انتظامی که مسئولیت «مدیریت زلف بانوان ایرانی» را دارد، همه را در «پلیس زلف ایران» مجتمع کنید و از همکاری سازمان‌های مردم‌نهاد حوزه محیط زیست و میراث فرهنگی نیز بهره ببرید. همه این نیروها را آموزش‌ تخصصی بدهید تا بیاموزند که چگونه از زلف ایران مراقبت کنند. ایران‌مان را کچل کرده‌اید! (با پوزش از هموطنان نازنین کچلم). غیر از مغز‌های نخبگانش که فراری داده‌اید و کارآفرینانش که خسته کرده‌اید و جوانانش که ناامید و افسرده کرده‌اید، دریاچه‌هایش، جنگل‌‌هایش، دامنه کوه‌هایش، ساحل‌‌هایش، آب‌های زیرزمینی‌اش، نفت‌وگازش و معادنش، همه را و همه را چنگ انداخته‌اید، خشکانده‌اید و آسیب زده‌اید. روح ایران را آزرده و فرسوده کرده‌اید، دستِ‌کم زلفش را برباد ندهید. نمی‌دانم چه کاری، ‌اما می‌دانم کاری باید کرد، که بیش از این میراث طبیعی و تاریخی و تمدنی ما تخریب نشود. برای نسل‌های آینده که آب و نفت و گاز نگذاشتیم، دستِ‌کم برای‌شان میراث طبیعی و تاریخی را حفظ کنیم،‌ آنها بهتر از ما می‌دانند چگونه از این میراث حفاظت کنند و چگونه از آن کسب درآمد پایدار داشته باشند.

من امیدوارم تمام کارشناسان محیط زیست و میراث فرهنگی و نیز فعالان محیط زیستی قشم و هرمز و البته جزایر دیگر، در یک همکاری اجتماعی بیش از این اجازه ندهند تا نهادهای دولتی و خصولتی یا شرکت‌های خصوصی به ناموس این جزایر تجاوز کنند. اکنون دیگر وقت آن است که علیه اتحاد نامقدس توهم، جهل و رانت، دست به اتحادهای مقدس میهنی بزنیم وگرنه برای نسل‌های آینده کشور، آینده‌ای باقی نخواهد ماند.

منبع سایت محسن رنانی / ۱۶ دی ماه ۱۴۰۰

* * * * *

فایل PDF این یادداشت را از این لینک دانلود کنید.

برای شنیدن فایل صوتی این یادداشت، این‌جا را کلیک کنید.

بابا آب داد، چرا عقل نداد؟

یکی از خسارت‌هایی که نظام سیاسی پساانقلاب به جامعه ما زد تمرکز بر شناسایی و تقویت افراد باهوش بود. تاسیس مدارس‌ تیزهوشان، تاسیس سازمان استعدادهای درخشان، برگزاری المپیادهای علمی و نظایر این‌ها، در سطح نظام آموزش عمومی، ما را در یک فضای توهم‌آمیز فرود برد و از شکل‌دهی به عقلانیت جمعی غافل کرد. 

در عین حال به ذخایر هوشی ما نیز بسیار خسارت زد. هم با ایجاد فشارهای سخت بلندمدت بر روی کودکان و نوجوانان باهوش و قرار دادن آنها در رقابت‌های شکننده، به روان آنها آسیب زد و آنها را از مواهب یک زندگی طبیعی و غنی محروم کرد؛ هم بعد از فراغت از تحصیل، همان استعدادهای درخشان به علت فقدان عقلانیت جمعی، یا سرخورده و افسرده به گوشه‌ای خزیدند یا به خارج رفتند.

بعد از آن هم «نهضت تولید علم» و «جنبش نرم‌افزاری» و نظایر آنها را در دانشگاه‌ها به‌راه انداختند و نظام آموزش عالی را هم از مسیر یک نظام علمی مبتنی بر عقلانیت جمعی خارج کردند و بر ریل رقابت‌‌های مبتنی بر هوش قرار دادند.

 ما افتادیم در مسیر رقابت صوری با جهان و دانشگاههای‌مان را بجای بستری برای شکل‌گیری «علم زنده»، به کارخانه تولید علم مرده (مقاله) تبدیل کردیم؛ چون می‌خواستیم فخر بفروشیم که ما در تولید علم جزو کشورهای رده بالای جهان هستیم.

 یعنی همان کلکی که در انرژی اتمی به خودمان زدیم و نقشه‌های جعلی و تجهیزات آلوده را از جاسوسان اتمی غربی خریدیم و بعد خودمان را گرفتار پیامدهای آن کردیم و هنوز هم درگیریم، در حوزه علم هم همان کلک‌ها را به خودمان زدیم. تولید مقاله را شدیداً تقویت و جایگزین ساز و کارهای یک «نظام علم زنده» کردیم.        

همه‌ی اِشکال کار هم در این بود که فکر می‌کردیم توسعه کشور را می شود با «هوش» درست کرد. همان گونه که در نوشتار قبلی، «عقلانیت جمعی و توسعه در ایران»، گفتم (این‌جا ببینید)، برای توسعه، نیاز به شکل گیری «عقلانیت جمعی» است. نه هوش فردی و نه هوش جمعی شرط لازم برای توسعه نیست.

 تمام آن سیستم‌ها و سیاست‌ّها (مدارس تیزهوشان، سازمان استعداد درخشان، نهضت تولید علم و ....) بر تقویت هوش فردی و در مواردی هم بر  تقویت هوش جمعی متمرکز می‌شوند اما هیچکدام به گسترش و تعمیق «عقلانیت جمعی» نمی‌انجامد.

 از قضا گسترش هوش فردی و هوش جمعی بدون شکل گیری عقلانیت فردی و جمعی، می‌تواند بسیار خسارت‌آمیز باشد. در بحث «تبانی مهندسان و روحانیان» (این‌جا بشنوید) نشان داده‌ام که چگونه این دو قشر هوشمند (روحانیان و مهندسان) دست به دست هم دادند و کشور را به سوی بحران بردند.

 یک نمونه‌ی عینی از آسیب بسیار گسترده و ملموسی که کشور از تقویت هوش فردی و هوش جمعی بدون شکل‌گیری عقلانیت جمعی خورده است، در حوزه آب بوده است. نابودی منابع آبی کشور در واقع حاصل همین به کارگیری هوش فردی و جمعی بدون عقلانیت بوده است.   

در ادامه یادداشت قبلی‌ام درباره بحران آب، با عنوان «بابا آب داد، ما آب را به باد دادیم!» (این‌جا ببینید) امروز می‌خواهم یک فایل صوتی را درباره چگونگی شکل‌گیری ورشکستگی آبی در ایران، با شما به اشتراک بگذارم. پس از انتشار آن یادداشت، ‌آقای مهندس رمضانی، کارشناس ارشد آب، نکات و اطلاعاتی را درباره بحران آب برای من فرستادند. از ایشان خواهش کردم که همان مطالب را به زبان ساده اما دقیق، در یک فایل صوتی بیان کنند تا از طریق این کانال تلگرامی به اطلاع دوستان برسانم. در فایل پیوست قصه شکست عقلانیت در حکمرانی آب در ایران را می‌شنویم. از ایشان برای ارسال این فایل سپاسگزارم.

منبع : تارنمای محسن رنانی / ۲۶ آذر ۱۴۰۰

فایل صوتی را از طریق کانال تلگرام محسن رنانی بشنوید.

*****

لینک سه مطلبی که در متن به آنها اشاره شد:

برای مطالعه یادداشت «عقلانیت جمعی و توسعه در ایران» کلیک کنید.

برای شنیدن سخنرانی «تبانی مهندسان و روحانیان» کلیک کنید.

برای مطالعه یادداشت «بابا آب داد، ما آب را به باد دادیم!» کلیک کنید.